Ik zet m’n geluid wat harder en scrol door m’n Instagram. Ik voel de ogen van de mensen om me heen naar mijn schermpje afdwalen en schuif de helderheid van m’n telefoon omlaag. Ik kijk op. Het meisje naast me verschuift in een soort van paniekerige houding en kijkt naar buiten. Althans, ze kijkt via de ruit precies weer direct naar mij. Mijn ogen vinden haar ogen en ik glimlach naar haar. Ze kijkt vlug weer weg. Ik grijp m’n oortjes vast en klik het geluid nog wat harder.

Geef me wat privacy

‘Sloterdijk, station Sloterdijk,’ klinkt er door de speakers en allerlei mensen staan op. Zelfs het gangpad is afgeladen met mensen, dus de lege plekjes worden meteen weer gevuld. Toch blijft de man achter mijn stoel staan. Ik kijk via het raam naar de man. Hij staat wat voorovergebogen over mijn stoel en hangt bijna in m’n haar. Waarom doen al die mensen zo moeilijk? Waarom willen al die mensen van mijn gesprekken meegenieten? Laat me gewoon! Geef me wat privacy. Ik schuif de helderheid op mijn telefoon weer helemaal naar beneden en kantel m’n toestel wat meer naar me toe zodat hij niet mee kan lezen. En dan. Fack it. Ik schuif de helderheid naar 100% en begin enthousiast te typen.
‘Jezus, wat heb ik lekker geneukt vannacht. Niet te doen…’ Ik tik mijn verhaal af en spiek wat in het raam. De man zijn hoofd kleurt rood en hij recht zijn rug. Precies meneer, mijn privacy, mijn gesprekken, jammer dat u alleen alles mee wilt lezen, tot nu. Dat dus…