Na een aantal struggles, maar wijze lessen in d’r leven, is de altijd open minded, recalcitrante en energieke Soof vastberaden en verhuist naar Amsterdam: de wereld van vermakelijk genot. 

Ken je dat gevoel? Dat het je allemaal té lekker voor de wind gaat. Ik ook! Voor een split second had ik mijn hele leven zo intens leuk op orde. M’n werk was, voor dat moment, fantastisch. En mijn sociale leven was nóg leuker. Ik zat geweldig in mijn vel en vloog door elke dag, bruisend van de energie. Ik voelde me vrij, extreem onafhankelijk en geen weekend was te ruig. Elke dag was er een om vast te leggen. En elk weekend was een nieuw verhaal om de maandagochtend mee te beginnen. Ja, ik deelde alles met mijn bevriende collega’s, tot aan al het intieme (lees: onenightstands en trio’s) toe.

Voldaan

Door het gebruiken van al mijn energie, kreeg ik meer energie. En ik sliep niet eerder voordat ik ál mijn energie had verbruikt. Of ik werkte tot diep in de nacht, óf ik ging uit tot diep in de nacht. Allebei even bevredigend, zolang ík er maar een voldaan gevoel aan overhield.

Mijn genot

Het ging om mijn genot, om het plezier van mijn scharrels stond ik niet bepaald te springen. En dat had niks te maken met zelfbescherming, hield ik mezelf voor… Laat ik het zo zeggen dat ik mijn personal space niet moeilijk openstelde, maar dieper dan dat, verboden terrein was. Niet voor niets dat ik elke man op afstand hield: diep van binnen was ik kwetsbaar.

Aanvullende liefde

Maar deze knetter lekkere vent, was intens. Alsof alles zo hoorde te zijn en dat dingen écht gebeuren met een reden. Sindsdien geloof ik heilig dat ‘het lot’ bestaat. De muur om mij heen, bleef niet overeind. Ik kon het voor mij aan niets ontbrekende plaatje namelijk aanvullen – liefde is een aanvulling, met een vader van mijn eventuele kinderen.

And then the Satan said: “here, have feelings”

De plek waar we elkaar leerden kennen (en daarbij onze status) was op voorhand al vreselijk fout. Ik werd na een festival meegesleurd door een vriendin naar een dikke after in een duister ravehol. Enigszins een beetje van de kaart, wist ik: dit is ‘m. Als in: and then Satan said: “here, have feelings”. Thanks, gast. Schijnbaar was het dikke mik. We gingen daten. En daten. En daten. We kregen een LAT-relatie: hij woonde in Amsterdam en ik in Groningen. Binnen no-time konden we die ‘LAT’ doorstrepen, want hij verhuisde voor mij naar Groningen. Hij trok bij mij in en wat leek het perfect. Ik bleef zelfs, ondanks mijn energie, af en toe een avond voor ‘m thuis.

Mis ik mij?

Eigenlijk was het inmiddels vanzelfsprekend geworden dat ik elke avond met een super tevreden gevoel in bed lag. Waarschijnlijk omdat ik mezelf telkens maar gelukkig prees, of onder invloed was (hmm is dat niet hetzelfde?). Had ik maar wat meer stil gestaan bij mijn geluk. Had ik maar onthouden wat mij elke dag gelukkig maakte, welke kleine dingen er in m’n leven eigenlijk toe deden. Als ik dat had gedaan, was het nu geen kunst om keihard te vechten tegen het missen van mij. De mij die ik voor hem was: de stralende, energieke Soof. In één klap stond mijn wereld op de kop. Het lot leerde mij dat je je intens in mensen kan vergissen, maar ze altijd een wijze les meegeven als ze je iets afnemen.