Kwam ik dan aan in Epe. Een gigantische sporttas over mijn ene schouder, mijn handtas (zou er drie lijken in kunnen bergen) over de andere en in mijn hand nog tassen met alle extra’s (kleren en zo) die je mee zeult voor een weekendje met je vriendinnen in het bos. Dé el-len-de. God, wat was ik chagrijnig. Een barre tocht, de treurnis! Zo’n tripje van Amsterdam naar Epe (moest het even Googelen, op Maps niet eens zichtbaar door het omliggende oerwoud aan ongekapte bomen) duurt dus viereneenhalf uur he!!! Met een beetje pech dan. Ik blaimde niet de NS voor alle vertragingen op ongeveer elk traject, nee, ik gaf mijn vriendinnen de schuld. En ik was ook boos omdat ze alvast met de wijnproeverij begonnen, zónder mij. En waarschijnlijk hadden ze ook allemaal al gegeten. Zónder mij. Het was allemaal heel oneerlijk. Héél, zeg ik je.

Mijn wijn wacht

Eenmaal aangekomen in de voorverwarmde stek moest ik heel hard huilen. Ook in de bus, trouwens. De buschauffeur keek af en toe bezorgd in zijn achteruitkijkspiegel en ik zág ‘m denken: ‘Wat hoor je te doen met een dergelijke, overstuurde passagier die mij uit het niets kan aanvallen? Hmm. Niks.’ Doorkarren, zak, mijn wijn wacht! En daar ging mijn woede weer over in emotie. Zou de lange, dure wachtrijen voor Astro TV met liefde overwinnen, als iemand me maar vertelde dat het ooit allemaal goed zou komen. Gewoon goed. Dat mijn toekomst er wél rooskleurig uit zag, want ik wist zeker: dit gaat nooit meer over. Het leven is fucking gemeen en het voelt ineens alsof ik geen steek verder kom in het leven dan fucking Epe. Tering bos.

Everzwijnen afknallen en 30 seconds

Het ging dus allemaal niet zo lekker tót ik daar armen van vriendin1 om mijn middel voel. En armen van vriendin2 over mijn schouders. En de handen van vriendin3 door mijn haar. Voor ik het wist had ik zeven lieve vriendinnen om me heen, die me vertelden dat Epe heerlijk is. En dat ik mocht huilen, zoveel als ik wilde en zoveel als nodig was. Maar waarom moest ik dan huilen? De tranen bleven maar komen. Gewoon.

“Vriendin6 denkt nog steeds dat de AEX en de Dow Jones modebeurzen zijn”

Met opgezwollen ogen stotter ik dat ik niemand kon bereiken en dat ik helemaal alleen op het verlaten station in Zwolle moest doorbrengen met hangjongeren. Hángjongeren, ja?! Die kijken dus naar je, hè! Dat ik het eerste everzwijn dat ik tegenkom, afknal. Zelfs als daar door een misser een rodeogevecht bij komt kijken: ik dóe het, hoor! De vriendinnen bleven luisteren, wijn bijschenken en de goede antwoorden geven. Behalve bij een spelletje 30 seconds – vriendin6 denkt nog steeds dat de AEX en de Dow Jones modebeurzen zijn, vriendin1 denkt dat Sittard in Zwitserland ligt en vriendin5 denkt dat Zoetermeer prima klinkt op ‘Jij moet mee naar Diemen-Zuid’. Dom? Nee, hoor. Dat deden ze gewoon om mij weer te laten lachen.

‘Lieve groetjes uit Epe’

Ach, als je dan de rode feestweek moet doorstaan, dan maar met vriendinnen. Alleen zij geven je op het goede moment de (z)wijn aan en alleen zij maken van het bos in Epe een oord waar je al je emotionele perikelen lekker de baas kan worden (ha ha gadver, maar volgende maand weer, hoor!). Bereik op je telefoon? Nul! Die open haard? Uren vertoeven! Het vermaak? Komt vanzelf. Nothing beats goede vriendinnen die met je jagen als jij daar behoefte aan hebt.

Dank jullie wel, schatjes. Sorry dat ik zo onredelijk was. Jullie zijn goud.

Epe ligt trouwens in Overijssel (na een dubbelcheck blijkt dit Gelderland te zijn, zie je: die vervelende bomen ook in Maps), en vlakbij Zwolle. De terugweg duurde dus maar een uurtje. Ik zat zó lekker in de trein. Té lekker, en ik wou dat ik nog heel lang kon reizen. Gewoon, voor het ultieme gevoel van een fucking fijne retraite in godvergeten Epe. We moeten écht een keer terugkomen. Dan stuur ik een ansichtkaartje met ‘Lieve groetjes uit Epe’ naar de buschauffeur. Joe!

De vorige #12 Soof: een ode aan de kwarrel, gemist? Lees hem dan snel!