Ik ben het type die een bepaalde vorm van vriendschappen ziet als iets magisch. De vriendschappen tussen twee mensen die er onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Het is toch heel vreemd hoe zoiets ontstaat? Je ontmoet iemand, deelt een aantal dingen met elkaar en van het ene op het andere moment voelt het alsof je bepaalde keuzes niet meer kunt of wilt maken zonder het eerst met diegene te overleggen. Of het nu gaat om belangrijke stappen op je werk, het kopen van een huis of om iets simpels als het verzenden van een appje naar je lief of scharrel: het wordt eerst met haar overlegd. Waar je deze persoon eerst niet kende is ze nu iemand op wie jij terugvalt. Je groeit zo naar elkaar toe en met elkaar mee dat diegene zonder woorden weet hoe jij je voelt. Zij voelt zich goed als jij je goed voelt en wanneer ze het idee heeft dat jij je niet goed voelt, zal ze alles doen wat in haar macht ligt om jou weer beter te laten voelen. Zonder dat je daar ooit iets voor terug hoeft te doen, weet je dat ze er is. En soms vergeten we nog wel eens dat dit zo vanzelfsprekend niet is.

Bedanken

We vergeten deze vriendinnen dan ook nog wel eens te bedanken. Te bedanken voor het feit dat ze je in laten zien wat je waard bent wanneer jij zelf niet meer in staat bent om dat te zien. We vergeten te laten zien dat je het waardeert dat zij jou nooit vervelend vindt als jij haar voor de zoveelste keer belt over hetzelfde probleem maar dat ze telkens weer de tijd neemt om naar je te luisteren en je advies te geven. We vergeten haar te bedanken voor het gegeven dat ze je vervolgens niet zomaar laat maar dat ze aan je vraagt hoe het met je gaat en hoe jij je voelt. Zelfs wanneer je haar advies volledig in de wind hebt geslagen staat ze achter je. We staan niet goed genoeg stil bij het feit dat zij naar je huis komt met wijn en boodschappen terwijl je diezelfde dag nog aan haar vertelde dat je alleen wilde zijn, dat je moe was en dat het je allemaal even wat te veel leek. Precies dan weet zij zonder jou te hoeven zien dat dit het moment is waarop zij je juist niet alleen laat maar dat ze naar je toe komt om naar je te luisteren, een arm om je heen te slaan en om je te steunen.

Zout in onze wonden

Ik heb het over de vriendinnen die je laten huilen van het lachen om helemaal niets, die jou als eerste willen bellen op je verjaardag en wiens vreugde niet compleet is zonder dit met jou gedeeld te hebben. Zij die weten wat er in je om gaat omdat zij jou soms beter kennen dan jij jezelf kent. De vriendinnen die er waren tijdens je grootste dieptepunten en die jouw hoogtepunten met je meevierden. Zij die een pleister wisten te plakken op je zere wonden maar er ook zout in weten te strooien wanneer dat nodig is. Die je de keiharde waarheid vertellen waar anderen dit niet durven. Om je daarna te knuffelen en je te vertellen dat je sterker bent dan dit en dat je ook dit weer zult overwinnen en dat zij je daarbij zal helpen.

Zij is er altijd

Dit soort vriendinnen mogen we wat vaker bedanken voor alle dingen die ze doen omdat wij niet wij zouden zijn zonder iemand als haar om ons heen. Omdat zij ons laten inzien dat we sterk zijn, dat we tijd aan onszelf moeten besteden en omdat wat er ook gebeurd, we ons niet druk hoeven te maken over de vraag of we alleen zullen zijn. Zij verdient het om te horen dat we dankbaar zijn en dat zij het allerbeste verdient wat het leven iemand kan geven want zij, zij is er altijd.   

liefdesbrief-vriendin-femfem

Zin in een avondje met je beste vriendin? Zo vullen jullie deze in.