Hoe de romanticus het daten anno 2019 overleeft

Het mooie aan ouder worden is dat je jezelf steeds beter leert kennen en dat je leert wat je fijn vindt en wat niet. Zo ben ik er sinds een jaar achter gekomen dat ik zo'n beetje meer romanticus ben dan de hele romantiek in 'The Notebook', 'Sleepless in Seattle' en 'Pretty Woman' bij elkaar. Waarschijnlijk wist de meerderheid van mensen om me heen dat al lang maar soms zie je dat zelf pas later.

Het gekke is dat die romantiek in deze tijd vaak wordt gezien als naïef, maar ik vind het heerlijk. Althans, het meeste van de tijd. Zo was ik laatst voor het eerst bij een bevriend stel thuis en werd ik direct verliefd op hun slaapkamer: met grote openslaande deuren die aan de kleine binnentuin grensde zag ik het stel al elke zondag direct vanuit bed in het zonnetje in de tuin zitten, genietend van hun ontbijtje. Dit idyllische beeld werd al gauw omver geblazen toen mijn vriendin zei 'Kar, hij moet op zondag gewoon werken en het leven is niet altijd als in de film'. Wederom iemand die niet hetzelfde romantische beeld heeft als ik heb en dat was niet verbazingwekkend: anno 2019 is het zoeken naar de perfecte romantische match in de hooiberg namelijk nog wel een opgave.

Goed. Na een lange relatie gehad te hebben blijkt het daten dus toch nogal een opgave te zijn, voor een vrouw als ik. Wonend in een stadsdeel van Amsterdam waar zo'n 70% vrouw woont ten opzichte van man, in dezelfde leeftijdscategorie als ik, is vissen uit de goedgevulde vijver voor mannen sowieso een stuk makkelijker. En dat laatste lijkt in mijn ogen voor de romanticus funest te zijn. Het 'gemak' lijkt tegenwoordig in de liefde de overhand te nemen. Wanneer ik iemand graag om me heen heb laat ik dat ook graag zien en wanneer ik met hem wil slapen, doe ik dat. Wanneer ik hem wil voorstellen aan vriendinnen of hem wil meenemen naar bepaalde dingen, doe ik dat. En daar lijkt het mis te gaan: als snel lijkt het dan tegenwoordig voor menig man te serieus te worden en mag alle romantiek ver weg blijven: anders wordt het allemaal te serieus. En helemaal wanneer er dingen een heel klein beetje lastig zouden kunnen worden, lijken de heren al snel gevlogen.

De afgelopen tijd was ik nogal onder de indruk van iemand. En dan kan ik gerust zeggen dat ik dit zacht uitdruk. Door bepaalde omstandigheden was het in zijn ogen alleen niet verstandig om elkaar nog verder te ontdekken: dat zou niet handig zijn. Ondanks dat Mister Almost Right aangaf dat hij me leuk vond, was dit volgens hem het moment om te stoppen.. Voordat het nog ingewikkelder werd. Dat gaat er dus bij mij niet in. Niet handig? Handig? De liefde is toch ook helemaal niet handig? Hoe kun je nu zo rationeel denken over iets wat voor mij enkel met emoties te maken heeft? De zon schijnt altijd net wat harder wanneer hij bij mij in de buurt is en aan de manier waarop de zon schijnt moeten wij als mensen toch helemaal niks willen veranderen? De liefde is een uitdaging in het hoofd van een romanticus als ik maar een afweging in het hoofd van anderen. En dat wordt anno 2019 alleen nog maar gestimuleerd. Alhoewel onze situatie misschien niet de allermakkelijkste is, is de uitweg eenvoudig: de vijver vol vissen ligt in tijden van Happn en Tinder namelijk voor iedereen open. En daar zwemmen heus genoeg vissen in die gemakkelijk te vangen zijn, zonder lastig gedoe. Dus sloot de man in casu ons hoofdstuk af op basis van een rationele keuze en bleef ik, met al mijn emoties en romantische ideeën, met de spreekwoordelijke ziel onder mijn arm staan.

Toch durf ik nog steeds hardop te zeggen dat ik blij ben met het feit dat ik romantisch ben. Ondanks dat men tegenwoordig liever de swipe-route kiest dan de route waarbij er misschien heuvels of beren op de weg staan blijf ik hopen dat er ooit iemand is die elke zondag op dat stoeltje in dat tuintje met mij zal zitten, hoe handig of onhandig dat dan wel niet is. Want voor mij, hoeft de liefde niet handig te zijn.