#9 Soof en alle kerstclichés, maar dan erger
Een ubersaaie kerst. Zoals elk jaar. Tenminste, dat had ik verwacht. Maar dit jaar kwam er tijdens de degelijke aangelegenheid meer dan een niet-oprechte glimlach van m’n gezicht.
Kotsmachine en een leugentje om bestwil
Voor het eerst voelde ik de behoefte uit te pakken en te genieten van mijn familie. Mijn zus heeft een baby gekregen en hij is best wel leuk gelukt. Het is wel een kotsmachine, maar dat levert zeer vermakelijke kiekjes op. Heb zelfs opa en oma verteld dat ik ontslag heb genomen bij het restaurant waar ik eigenlijk al jaren niet meer werk, maar in de beleving van mijn opa en oma nog ieder jaar met kerst. Met gescheiden ouders kan je gewoon niet iedereen tevreden houden met de feestdagen en om de pijn bij hen te verzachten, gebruikte ik deze leugen om bestwil; vrijwel de enige leugen in mijn leven die ik er zonder blikken of blozen uit kraam.
Ik weet het, ik heb ze nog… Juist daarom dit jaar maar eens gezellig een glaasje jus drinken met ze, een lap uitgedroogd vlees wegwerken voor de lunch en het gezeik aanhoren over het ruige volk in het afgelegen dorp met welgeteld acht inwoners. Asociale praktijken komen daar in de noordelijke provincie toch helemaal niet voor, denk je? Dat klopt. Überhaupt geen sensationele praktijken. Nu snap je m’n punt misschien.
Er werd gedronken, gegeten, gelachen en gelogeerd. Niet met een man zo heet resulterend in een orgasme op mijn netvlies, maar met mijn kleinste, beste vriendinnetje: de dochter van een goede vriendin. Een kind van 5 jaar dat gewoon ongegeneerd porno op tv zit te kijken ’s morgens als ik de huiskamer binnenloop. “Laat dat opstaan! Ik vind het zo grappig hoe die mevrouw uit zijn piemel drinkt! Tja, wat moet je daarop zeggen? Ik zou niemand porno willen ontzeggen, maar dit gaat net iets te ver. Mocht seks nou iets minder respectloos tentoon worden gesteld: jong geleerd…
Glitter Winter Wonderland
Wat ook absoluut heeft bijgedragen aan een sensationele kerst is het kerstfeest op kantoor. Een heus glitter Winter Wonderland werd uit de grond gestampt en ook bij ons vonden gênante situaties plaats. Nee, ik heb me gedragen. Ab-so-luut. Wou dat ik dat ook kon zeggen van de overige aanwezige collega’s en bijbehorende partners.
"in dat geval zet ik mijn zinnen op jou"
Mijn collega’s weten hoe erg ik geniet van mijn vrijgezelle bestaan, dus toen het nummer Single Ladies van Beyonce door de dj als heet sfeernummer aan het repertoire werd toegevoegd, werd er door alle plaatsvervangende Dolly Dots op de dansvloer naar mij gewezen. Dat bleef niet onopgemerkt. De man van collega A. – zij is een typische swinger met tieten in de nek én dansend uit de bh, maaide alle mensen op de dansvloer met zijn armen in een rap tempo aan de kant. Daaropvolgend trok hij verdacht behendig zijn trouwring af, gooide ‘m in het publiek en begon tegen me aan te rijden. Voor de beeldvorming: zijn vrouw stond er op drie meter afstand chagrijnig naar te kijken. Ben alleen vergeten wat hij exact tegen me zei. Het was iets in de trant van: “… in dat geval zet ik mijn zinnen op jou.” Had zo gehoopt dat ik dit hele voorval zou vergeten, maar blijkbaar had ik toch niet genoeg gedronken. Was gelukkig in ieder geval niet degene die zich de dag later op kantoor moest doodschamen. Maar toen ik bij het koffiezetautomaat hoorde dat zo ongeveer heel kantoor de avance van de man van collega A. had aanschouwd, toch maar weer wel.
Woede-oorzaak nummer 1 en 2
Kerst en alle gezelligheid verliepen verder zoals ik hoopte, totdat mijn zusje nog even om de hoek kwam kijken. We kruisten elkaars wegen en dat viel haar niet in goede aarde. Ze was helaas nog niet vergeten dat we ruzie hadden gehad vorige maand en daarom ben ik niet welkom. Woede-oorzaak nummer 1. Degene die de familie bij elkaar houdt, papa, en alles ter wereld voor ons doet, kreeg het te horen hoor.
Met haar aanwezigheid, maar dus eigenlijk met de mijne, heeft ook onze familie een ware oorlog met kerst ervaren. En dat is mijn schuld. Ik vind het belachelijk om een hond die 4 kilo te zwaar is op een streng dieet te zetten (lees: plastic zakjes voer afwegen). Het is ook maar raar dat ik vind dat die hond dan maar wat meer moet bewegen. En mijn nonchalante houding is ook maar vreselijk. En dat dwarsliggen… Verschrikkelijk! Mij als persoon is voor haar woede-oorzaak nummer 2.
De familiebreuk was er al, maar een drama kon natuurlijk niet uitblijven; het is immers kerst en heel Nederland bedrijft een familieruzie, dus wij ook. Met overdreven veel empathie zeg ik dat ik d’r nooit meer zal afvallen (moet ze zelf maar doen, haha, flauw). En daar betrap ik mezelf toch op een tweede leugen om bestwil om de gemoederen te sussen en niemand tot ontevredenheid te stemmen. Wederom zonder te blikken of te blozen, maar dit keer kom ik er minder makkelijk van af.
Vorige Soof gemist? Lees hier #8 Soof: lichamelijke ongemakken
Trending
Misschien vind je het ook leuk
