Lichamelijke ongemakken, jawel. Een puist (op je kut), er na het moment sûpreme achter komen dat het tóch je rode feestweek is als je oog in oog staat met een rode piemel, het bed van je nieuwe scharrel onderkotsen of kakken in het algemeen.

Ongemak nummer 1

Zo moest een vriendin van mij laatst nodig. Als in nodig-nodig. Ze was nietsvermoedend aan het hardlopen in het park toen ineens een buikkramp haar darmen prikkelde. Met samengeknepen billen schoot ze chagrijnig van hot naar her dat park door op zoek naar ook maar iets van een pot om in te schijten. Niet alleen haar darmen waren prikkelbaar, zijzelf ook. Dat werd een koude kak kermis van jewelste, want bij het gebrek aan ook maar een wc in heel dat park, wist ze dat ze thuis niet meer zou gaan halen. Laat haar (inmiddels ex-)scharrel nou net naast dat park wonen. Dus zij rénnen om daar even het lak van de pot te kakken. Het aanbellen daar zal geen pretje zijn geweest. We noemen haar tegenwoordig ook wel Kakken-Kakken-Karin.

Die ene keer volgde ik het pijltje in Google Maps en was ik verdwaald. Bleek ik zelf het pijltje te zijn..

Ongemak nummer 2

Haar bult is er niks bij. Mijn bult zit uitgerekend op mijn venusheuvel c.q. schaamlip. Ik heb een pukkel. Een puist. Ja, daar! Ter hoogte van m’n clit. Het is zo erg dat ik mijn gevoel van richting daar beneden verlies. Ik ben nog nooit verdwaald geweest! Nuchter dan. Onder invloed is er geen land met mij te bezeilen, ben ik vaak het spoor bijster en moet ik regelmatig van straat geplukt worden. Ongemakkelûk. Doet me denken aan die ene keer toen ik in Google Maps het pijltje volgde, ik uitkwam aan de andere kant van Amsterdam en al huilend Bente belde met de vraag me ‘NU GODVERDOMME TE KOMEN HALEN’. Bleek dat ik al die tijd mezelf achterna liep. Ik was het pijltje..

Ongemak nummer 3

Nog erger is die ene keer dat ik verdwaalde in Heerhugowaard. Ik kwam terug van een feestje en zou op bezoek bij mijn scharrel Hugo, inderdaad uit Heerhugowaard. Ik vond deze combinatie zelf nog-al grappig. Misschien was het een schuilnaam. In dat geval: goed gevonden!
Een kleine after bij Bente thuis zorgde ervoor dat de batterij van mijn telefoon het niet zou halen tot Heerhugowaard. Ik kreeg een volle externe oplader van haar mee. Mét duidelijke instructies. Eenmaal in de trein begaf de batterij het en was mijn telefoon aangewezen op hulp van buitenaf. No way dat die oplader laadde! Ik moest het met mijn geheugen doen toen ik aankwam op de plek waarvan ik heel even dacht dat het de plaats van bestemming was.

Na uren waus dwalen in dat godvergeten grote duuurp, plukte een automobilist (toffe, begripvolle gast: ik ben je mijn leven lang dankbaar) me van de straat en leverde mij netjes op adres af. Hugo had al zo’n flauw vermoeden. Hij vond het voornamelijk erg grappig. Zeker toen hij in no time het aan-knopje van de oplader vond. Hij wel. Mijn knopje vond ‘ie ook snel, zonder Google Maps. Ik momenteel niet. Geef me Google Maps XL met extra inzoom mogelijkheden. Huilen, huilen.

Het is het waard!

Eigenlijk moet ik me diep moet schamen, maar voelt het best wel bevrijdend om gewoon mijn ongemakken op tafel te gooien. Iedereen heeft ze. Niemand zegt het. Jammer dat je er geen invloed op kan uitoefenen, maar hé: het levert wel humor op. En bekijk het zo: hete heer Hugo uit Heerhugowaard was het waard! Maak van alle ongemakken een leuk moment. En ga er lekker op, samen met vriendinnen. Thanks, Karin, voor uren lachen door zo’n leuk ongemak. Ja, als ik mocht kiezen, verkoos ik het kakscenario boven mijn puist. Ben je er in één keer vanaf. Niet alleen van de irritatie genaamd het kakongemak, ook van je scharrel. Best een goede break up scene.

Heb je de vorige Soof gemist? Lees dan hier #7 Soof: ADE, mijn nieuwe Oud & Nieuw