Als je bent afgestudeerd ligt de wereld voor je open, zeggen ze. Je hebt bewezen dat je goedwerkende hersenen hebt en mag dus eindelijk je studielening gaan afbetalen. Na het behalen van mijn Hbo-diploma slijt ik daarom met al die nieuwe kansen mijn dagen met het spelen van onder andere Pokémon GO. Ik heb ergens in mijn leven de keuze gemaakt om sociaal-juridisch dienstverlener te worden. Ik weet alleen niet meer waar, wanneer en waarom. Ik durf te zeggen dat ik veel kwaliteiten heb, alleen staan ze voor mijn gevoel geen van alle in de beschikbare, aantrekkelijke vacatures. Solliciteren maakt mij daarom tot nog toe vrij depressief. Het kán nog goedkomen, maar ik had me dit punt in mijn leven al wel anders voorgesteld.
Vroeger, toen ik zes was, wilde ik altijd 25 zijn. Dan is je leven compleet, doe en zeg je geen domme dingen meer (want dat doen volwassenen niet) en snap je alles. Ik ben nu 25, dus ik dacht dat het misschien goed was om even de balans op te maken.
Overtuiging 1: Als je 25 bent is je leven compleet
Meteen een lastige. Is mijn leven compleet? Wat moet ik me daar eigenlijk bij voorstellen?
We gingen vroeger op vakantie naar Frankrijk, met de auto. De reis was vaak net zo leuk als de vakantie zelf. Op een gegeven moment vloog er een vlieg naar binnen die de hele reis bij ons bleef. Mijn zusje en ik gaven de vlieg de naam Flogly. Mijn ouders deden mee. Mijn leven was op dat moment compleet. Het fijne aan zes jaar zijn was, naast dingen zoals Flogly, dat je niet altijd alles had wat je zou willen, maar dat je wel wist wát je wilde en nodig had om een compleet leven te hebben. Toen zou mijn leven bijvoorbeeld compleet zijn als ik: (dus 25 zou zijn), iedere dag friet zou eten, kikkervisjes groot kon laten worden, zangeres was, alle barbies had en getrouwd was met Ash Ketchum. Dat laatste is niet gelukt. De rest trouwens ook niet. Alleen het eerste is eigenlijk vanzelf gelukt.
Nu ik 25 ben is het probleem dat ik niet weet wát ik wil, hóé ik mijn leven compleet kan maken en niet weet in welke richting ik daarvoor moet zoeken. (Gezien de hoeveelheid identiteitscrisissen van leeftijdsgenoten om mij heen, ben ik waarschijnlijk niet de enige.)
Ik denk te weten hoe dat komt. Als je 25 bent is namelijk je perceptie van ‘compleet’ al 100x veranderd, in twijfel getrokken, verwoest, teleurgesteld en in de war geschopt door; vriendjes, leraren, onzorgvuldig uitgekozen voorbeeldpersonen, mislukte doelstellingen, fanclubperiodes, tragische schoolkampen en meedogenloze vriendinnengroepen. Behalve bij mensen die in groep 1 dierenarts of brandweerman wilde worden en dat nu ook zijn. Die zitten nu gewoon compleet te zijn. De rest is het spoor volledig bijster.
Compleetheid was toen ik 12 was; het hebben van een vriendje (maakte niet precies uit wie) en een mp3-speler, het dragen van hakken en felle oogschaduw en proberen zo min mogelijk tijd aan school te verspillen. Totdat iemand je er écht op wees hoe dom je bezig was en het langzaam tot je doordrong dat je lekker de rest van je leven achter de kassa bij de Appie kon blijven zitten als je niet snel je schoolboeken uit de verpakking haalde. Weg, die zo lang nagestreefde compleetheid. Je hakken, mp3-speler én vriendje waren plotseling waardeloos. Er moesten op eens échte doelen bereikt worden.
Toen ik 16 was moest ik later per se zijn zoals mensen die veel reizen en/of meemaken. Alleen dan zou mijn leven compleet zijn. Ik moest alles durven. Wat niet zo bleek te zijn
Weg potentiele compleetheid. Vervolgens is er een periode geweest in mijn leven waarin ik een eigen bedrijf wilde starten. Dit was dé ultieme weg naar compleetheid, dacht ik. Ik zou mijn eigen werktijden plannen, mode ontwerpen tot diep in de nacht en geen 9:00-tot-17:00-leven krijgen. Ik zette iets op zonder een echt plan te hebben en kwam vervolgens op de schaal van compleetheid bedrogen uit. Het voelde helemaal niet compleet, het voelde als een zooitje. De Tessa die daarna ontstond had eigenlijk een beetje opgegeven om zich nog compleet te voelen. De gedachte ontstond dat ik misschien wel nooit helemaal compleet zou zijn. Zou het aan mij liggen? Waarom zag iedereen er om me heen zo verdomde compleet uit? Waarom lukte dat mij niet? Ik vind dat mijn zesjarige ik hoge, ingewikkelde verwachtingen had.
De uitkomst van overtuiging 1 is dus vaag en kan daarom nog niet met vertrouwen worden afgevinkt.
Overtuiging 2: Als je 25 bent doe en zeg je geen domme dingen meer.
Volgens mij doe en zeg ik nog vaak domme dingen. Zoals naar Rome gaan met je zware camera die je moet meesjouwen en er geen geheugenkaart voor meenemen waardoor hij onbruikbaar is, de deur achter je dichttrekken met de sleutels aan de binnenkant in het slot, te goed van vertrouwen zijn, te snel te veel te dure dingen kopen en vaak iets roepen als; ‘Ik drink nooit meer!’ en ‘ik heb niemand nodig!’ terwijl je weet dat je ongeloofwaardig bent. Omdat ik dit allemaal best dom vind, kan ik dus overtuiging 2 helaas ook niet afvinken. Weer een teleurstelling. En dat hebben we heus niet alleen aan mij te danken.
Er zijn mij in de afgelopen jaren namelijk te veel domme uitspraken en/of handelingen opgevallen van mensen die 25 jaar of ouder zijn en dus mee hebben gewerkt aan de teleurstelling van mijn zesjarige ik. Een voorbeeld: Tineke van ongeveer 45 jaar (je kent haar denk ik niet, maar ze deelt op haar Facebook-wall in ieder geval veel winacties en plaatjes met hondjes en hartjes en de tekst: “Fijne dinsdag allemaal”.) zet een tijd terug onder een uit de hand gelopen post op Facebook het volgende: ‘Ik ben wel voor Wilders maar ik vind niet dat alleen Marokkanen crimineel zijn, ook andere buitenlanders.’ Naast dat ze iedereen een fijne dinsdag wenst probeert Tineke met haar mening over wat crimineel is alleen maar te nuanceren. Fijn Tineke, bedankt!
Dan hebben we nog Barbie. Niet die pop, maar de levende Barbie die we kennen sinds het tv-programma ‘Oh Oh Cherso’. Barbie zegt dingen als: ‘Wat moet je doen om mij te versieren? Ja, dan moet je wel van goede huize komen. Eigenlijk hoef je bij mij niet zo veel te doen hoor, met een lief woordje heb je mij al te pakken.’ HUH? Het klopt niet. Of er sprake is van een taalprobleem omdat ze niet begrijpt wat ‘van goede huize komen’ betekent, óf dat we het in de psyche moeten zoeken omdat ze een gespleten persoonlijkheid heeft en dus in één adem van mening kan veranderen, is niet duidelijk. Maar goed, ook haar moet ik vergeven. Ik weet immers ook vaak niet precies wat ik doe, niet wat ik precies bedoel te zeggen of wat ik überhaupt met mijn leven wil. Dus Tineke en Barbie; het geeft niet. We vinken gewoon ook deze overtuiging niet af en delen de schuld.
Overtuiging 3: Als je 25 bent snap je alles.
Laatst op mijn werk had iemand in zijn broek gepoept (dachten we na meerdere reconstructies met mijn collega’s van de situatie), zijn onderbroek uit gedaan op de wc, in de prullenbak gegooid en de poep die bij deze handeling op de vloer, muur en wc terecht was gekomen lekker laten liggen. Dit snap ik bijvoorbeeld niet. Maar misschien heeft dat meer te maken met het feit dat, of ik nou zes of 25 ben, ik nooit zou hebben gedacht zoiets nog ooit te mogen aanschouwen. De arme schoonmaakster van die dag vertelde me dat ze in al haar jaren in het vak wel vaker dit soort dingen had gezien. Ze was duidelijk minder in shock dan ik. Ze had door de jaren heen geleerd dat er veel mensen op deze wereld niet helemaal goed in hun hoofd zijn, zei ze. Misschien is het dan toch een kwestie van ervaring, leeftijd en acceptatie voordat ik dergelijke dingen snap.
Ook de huidige stap in mijn leven; solliciteren op een échte baan, is iets wat ik niet snap. Een vacature waarop ik solliciteerde via een uitzendbureau moest binnen 1 week ingevuld worden. Dat ik er ook maar aan dacht om anderhalve week op vakantie te gaan na vier jaar studie, voordat ik zou stappen in de pek en derrie die sleur heet was ondenkbaar volgens de medewerker van het uitzendbureau. Ook een uitwerktermijn was eigenlijk niet gewenst. “Oké… sorry…denk ik(?)”
Ze zoeken blijkbaar overal werkloze personen die op miraculeuze wijze aan de vereiste 80 jaar ervaring zijn gekomen.
Laat deze overtuiging ook maar zitten dan. Ik snap dus NIET alles. Weer een teleurstelling voor Tessa van zes.
Misschien ligt het toch echt aan mezelf. Heel mijn leven kan ik er al niet tegen dat er van alles moet. Ik dacht dat hoe ouder ik werd, hoe meer ik zelf zou bepalen, hoe completer alles zou zijn. Maar dat is niet zo. Je verbeelding, je fantasie, je normen en waarden, je smaak, je kleding, je geld, je leven; alles wordt overgenomen en komt in het bezit van werk, relaties, abonnementen, verplichtingen, overheden en kaders. Ik had dit helemaal niet gedacht toen ik zes was. Ik wilde zo graag volwassen zijn, compleet zijn, geen domme dingen meer doen en alles snappen. En nu is het enige wat ik wil; terug. Terug naar waar ik nog niet zo veel vergiftigde keuzes had, nog niet alles hoefde te snappen en domme dingen mocht doen. Terug naar waar ik maar een paar dingen móést. Slapen, eten, naar school, spelen, dromen en repeat.
Pfff compleetheid: ik moet er niet te veel naar zoeken denk ik. Dan wordt het móéten en is het verpest. Ik denk ook dat ik het moet loslaten om altijd maar gelukkig te moeten zijn.
Ik kan het leven beter een beetje op me af laten komen.
Op het moment dat ik die zin schrijf, sturen mijn ouders me een berichtje vanuit Spanje: ‘We hadden een Flogly op het terras. Hij of zij bleef ons volgen. Lachuh Jonguh.’
De tranen schieten in mijn ogen en in een klap is mijn leven weer even compleet.
