“Was je een kind dat veel om aandacht vroeg?”
“Ik was enorm druk.”
Zo ontwijk ik de vraag. Maar dat werkt niet bij haar.
“Ja druk, maar vroeg je ook veel om aandacht?”
“Ik was altijd aan het dansen, optreden, zingen… dus ja.. ik denk het wel.”
“En deed je dat voor het applaus?”
Column: Tessa van den Eeden
Volgens mij doe ik bijna alles voor het applaus. Daar heb ik al veel over nagedacht. Ik draag bepaalde kleding voor het applaus, ik zeg bepaalde dingen voor het applaus, ik maak bepaalde foto’s voor het applaus en… hebben we trouwens niet allemaal Facebook, Instagram en Snapchat voornamelijk voor het applaus? Terwijl ik mezelf in mijn hoofd probeer te verdedigen tegen het idee dat ik ‘slecht’ ben omdat ik best veel doe voor het applaus, vraag ik me ook af of ik als kind al zo was en dus in de basis een aandachtsgeil persoon ben. Die overtuiging is zo’n beetje mijn ergste nachtmerrie. Ben ik echt zo?
Ik geef de hele dag applaus
En al die anderen dan? Vloggers, acteurs, musicalsterren, kunstenaars, zangers en andere beroemde mensen. Zijn die ook allemaal aandachtsgeil?
Of doen die het allemaal met een nobel doel zoals een belangrijke boodschap de wereld in sturen over bijvoorbeeld kinderarbeid of het klimaat? Of willen ze eigenlijk ook gewoon horen: ‘Jezus wat ben jij goed zeg met je ideeën en wat ben je verder ook een leuk persoon zeg, en mooi ook! Tof wat je doet!’ En dat je je dan weer een dag of twee goed voelt over jezelf.
Wat is er eigenlijk zo slecht aan applaus willen? Ik geef heel de dag applaus. Zodra ik iets ook maar een beetje mooi vind, geef ik applaus. Je hangt een gemaakt schilderij toch aan de muur om de aandacht dat het trekt? Je brengt een boek toch uit voor de erkenning? Je post toch een foto om vervolgens high te worden van de likes? Of niet…? Nee? Ben ik dan echt de enige?
Ben ik het dan ook alleen die het liefst beroemd zou zijn, voor de aandacht? Als kind al stelde ik me dat vaak voor. Dat iedereen mij zou aanbidden om iets wat ik goed kan. Wat een heerlijk gevoel is dat. Ik droom het nog vaak. Ik zoek alleen nog steeds naar datgene waar ik beroemd mee kan worden. Dat wordt helaas niet gespecificeerd in mijn dromen.
Misschien ben ik verslaafd aan aandacht en erkenning
De psycholoog kucht.
“Uhm… ik denk het wel,ofja… ik weet het niet, nu wel, als kind niet…denk ik, ik weet niet of ik daar mee bezig was als kind. Ik was gewoon zo.”
Ik voel de drang mezelf te verdedigen. Ik schaam me zonder precies te weten waarvoor. Maar ze geeft geen waardeoordeel. Dat doe ik vooral zelf; misschien ben ik verslaafd aan aandacht en erkenning. Misschien kan ik niet zonder. Misschien ben ik écht zo iemand. Wat slecht!
Maar waarschijnlijk kan ik er niet veel aan doen; ik ben onzeker, soms heel erg. Totdat ik genoeg zelfvertrouwen heb is erkenning en aandacht wellicht een tijdelijk medicijn en is kritiek de bacterie. Daarom kies je zorgvuldig uit welke foto je post, je weet voor welke foto’s mensen meer medicijn gooien. En wat voelt die tijdelijke rush van die verslaving toch heerlijk als de likes binnenstromen. Ik denk dat een verslaving aan drugs of alcohol net zo moet voelen.
- Je post je foto; je gebruikt.
- Je voelt de rush; de likes.
- Het werkt uit en je voelt je slecht omdat je je realiseert dat je dit blijkbaar nodig hebt.
- Om dit effect (je dramatisch dalende zelfvertrouwen) te verlichten gebruik je meer; meer aandacht en erkenning please! Totdat je geleefd wordt door het zoeken en posten van likes-wervende content en jankend van leegheid met je telefoon op de keukenvloer ligt omdat er minder likes binnenkwamen dan je had gehoopt.
Ik zou zo graag hen zijn, zonder ego
Misschien kan ik dan beter stoppen met alle medicijnen en proberen de ziekte te overwinnen. Ooit verwijderde ik al Facebook. Om iets kunstmatig aan mezelf te bewijzen, vermoed ik. Alles wat ik deed, gaf een stuk minder voldoening; schrijven, foto’s maken, kleding maken. Mijn eigen oordeel bleek helemaal niet voldoende. Ik wil lezers, kijkers, publiek, applaus.
Ik vraag me af of er mensen zijn die er oprecht (en dan bedoel ik oprecht en dus niet dat je van jezelf zo moet zijn en dus doet alsof je zo bent) anders in staan. Mensen die écht geen erkenning nodig hebben en écht niet om aandacht vragen. Zelfs niet stiekem begraven onder een te felle haarkleur of opvallende outfit en ook niet stiekem verpakt in een gulle actie of overweldigende houding.
Zijn er echt mensen die compleet immuun zijn voor die verslaving? Ik zou zo graag hen zijn, zonder ego.
Ik hoop dat ze net zo like-geil is als ik
“Vind je het moeilijk om kritiek te krijgen?”
Jezus wat een vragen allemaal.
“Zou kunnen.”
(Ik weet het zeker.)
Normaal gesproken voel ik me beter tijdens een sessie. Nu raakt ze geloof ik mijn échte schaamte. Ik wil weg. Paniek!
“Oh vergeten, ik moet weg. En weet je, het helpt mij al super veel dat jij bepaalde vragen stelt en na iedere sessie alles weer wat rustiger maakt in mijn hoofd en daarmee zaken versimpelt maar ook echt tot de kern komt. Dat maakt echt al een enorm verschil in mijn leven, je hebt geen idee. Dus bedankt daarvoor.”
Misschien heeft ze dit beroep gekozen om mensen te helpen en niet voor de erkenning maar ik hoop dat zij net als ik liever beroemd was geweest en als zij net zo like-geil is als ik, dan zal ze na deze erkenning van mij een ongelofelijk goede dag hebben, of misschien wel twee. APPLAUS VOOR TESSA!
