Sta je dan. Bij de kassa. Citroen, venkel, een broccoli, gember, verse aardbeien, jus… Opgestapeld of misschien eerder op een hoop gemikkerd, vult – deze nog te maken smoothie – m’n mandje. Twee dagen geleden ben ik begonnen en ik houd het al best aardig vol. Twee liter water per dag. Niet te doen. Bijna niet te doen. Ik heb een grote weckfles op m’n bureau neergezet en een fles karvan cevitam daarnaast. Goed bijhouden, niet al te zoet, maar gewoon ietwat beter te verdragen dan alleen zo’n bak water. Bovendien is water voor de vissen, dat heeft mijn vader mij altijd zo geleerd.
Ik loop er gewoon langs
Ik loop langs de broodafdeling en de geur van vers afgebakken croissantjes vult mijn neus. De luxe koeken liggen uitgestald om te proeven op een plateau naast het brood, maar ik loop er langs. Ik recht mijn rug en giechel een beetje. Ik loop er gewoon langs. Bij het zuivel pak ik nog een pak melk mee en wat kwark voor morgenochtend.
‘Ik kan dit gewoon,’ Ik glimlach en kijk trots in m’n mandje. Op richting de kassa. Ik loop met een grote boog om het pad met koekjes en chocola. Dan wacht ik. Heel even. Ik kijk naar de rij en naar het meisje achter de kassa. Ik draai me om. Loop in versnelde pas het pad van de zoete zoetigheden in en gooi het ene na het andere in m’n mandje. Chocola, donuts, chocolate chipcookies, witte chocolade en…ik wacht even en trek m’n hand terug van de doos Merci. Ik kijk in m’n mandje.
‘Een avond mag wel, ik ben toch al zo goed bezig,’ zeg ik tegen mezelf.
Als je echt verstandig bent
Sta je dan. Bij de kassa. Met een mand vol. Vol met dingen die je eigenlijk toch niet nodig hebt. Die je niet moet halen. Die je – als je nu echt verstandig bent – gewoon weer terug legt. Als je nu echt verstandig bent. Dat dus.