borstverkleining

Annemarie (34): "Ik dacht dat een borstverkleining me gelukkig zou maken"

Body & Mind26 jan , 10:00 doorRomy Nouwen

Een borstverkleining: voor velen een belangrijke stap naar meer zelfliefde of comfort die er nooit was. Annemarie besloot een aantal jaren geleden te kiezen voor een borstverkleining. Hoewel ze had verwacht dolgelukkig te zijn, bleek ze na de operatie allesbehalve opgelucht. Wat begon als dé zoektocht naar oplossing, werd een reis vol hindernissen die ze niet aan zag komen.

De impulsieve beslissing die alles veranderde

Het was lente 2023. Twee maanden na haar scheiding, besloot Annemarie (34) haar borsten te laten verkleinen. “Ik had het idee al jaren in mijn hoofd, maar mijn ex stond er altijd negatief tegenover. Toen ik single werd, voelde ik eindelijk de ruimte om voor mezelf te kiezen”, vertelt ze.

Na een snelle zoektocht naar een chirurg en een consult dat daarna snel volgde, stond de operatie voor haar ingepland. Haar zorgverzekeraar dekte niet alles, maar daar kon Annemarie mee leven. Het verschil zou ze zelf bijleggen. “Ik had het geld dankzij een onverwachte belastingteruggave. Ik dacht: dit is een investering in mezelf.” Maar wat begon als dé droom, veranderde al snel in een situatie waar Annemarie nooit op gerekend had.

Van fysieke pijn naar mentale strijd

Na de operatie begon het fysieke herstel met drains, pijnstillers en een chirurgische beha die Annemarie hele dagen en nachten moest dragen. “De eerste week voelde ik me vreselijk, maar ik hield me vast aan het idee dat dit tijdelijk was.” Toch bleek achteraf dat de echte uitdaging niet fysiek zou zijn, maar eigenlijk mentaal.

Voor ze het wist, was Annemarie kapot van haar beslissing. “Ik huilde om wat ik mezelf had aangedaan. Als ik in de spiegel keek, voelde ik me een monster. Ik wist niet dat postoperatieve depressie zo vaak voorkomt.” Ondanks geruststellingen van haar chirurg dat deze emoties normaal waren, voelde ze zich alleen in de situatie. Daarnaast voelde ze ook een zekere verantwoordelijkheid voor haar eigen verdriet. “Niemand had me verteld dat het zo zwaar kon zijn. Daarom zag ik dit helemaal niet aankomen", vertelt ze.

Littekens, twijfel én een nieuwe blik op schoonheid

Naarmate de maanden verstreken, hoopte ze dat haar littekens zouden vervagen. Helaas gebeurde dat niet. “Mijn chirurg bood een littekencorrectie aan, maar die eerste poging ging helemaal mis. Ik voelde alles, ondanks de verdoving. Uiteindelijk kwam ik daardoor zelfs huilend de operatiekamer uit.”

De tweede correctie besloot ze daarom af te zeggen. “Ik had geen vertrouwen meer dat het beter zou worden. Ook vroeg ik me al snel af: waar stop ik? Als het niet mijn littekens zijn, is het misschien mijn kaaklijn. Het is een zoektocht naar perfectie. Eentje die eindeloos zal zijn."

Nu, drie jaar later, heeft ze vrede gesloten met haar lichaam, maar dat was niet zo vanzelfsprekend voor haar. “Ik dacht dat deze operatie me gelukkiger zou maken, maar het heeft me vooral geleerd hoe moeilijk zelfacceptatie is. Ik zou willen dat ik toen had geweten wat ik nu weet: schoonheid is niet te koop. Ook moet je goed weten waar je aan begint voor je zo'n grote verandering aan je lichaam moet doorstaan", sluit ze haar verhaal af.