#6 Dat dus: daar gaat m’n koffie…

Wachten. Vaak is het wachten. Wachten tot de donkere druppels zich samen in het wit porseleinen bakje verzamelen. Tot de sterke krachtige aroma zich verspreidt door de kamer. De geur in m’n neus. De warme walm. Ik sla m’n handen om het kopje. Het is koud buiten. En vroeg. Vooral vroeg.
En juist daarom. Met of zonder melk. Met suiker. Of juist extra sterk. Is dit mijn moment om te shinen. Mijn moment om heel even voor mezelf te kiezen. Het moment van opstarten. Ik kan genieten van die eerste slok. Die eerste kus met mijn lippen. De snelle kick- de kickstart. De intense smaak. En dat moment dat ik er dan klaar voor ben. Het apparaat zoemt. Hard aan het werk om de bonen te malen. De Keniaanse bonen deze keer, fairtrade. Daar ben ik altijd wel mee bezig. Fairtrade bonen, rietsuiker, biologische melk. Dat soort dingen. Ik schuif het witte bakje onder het apparaat vandaan.

Een heel klein tikje

En dan. Een heel klein tikje is genoeg. Het kommetje raakt uit balans en de donkerbruine vloeistof glijdt in een fijn plakkaat over het aanrecht. Daar gaat m’n koffie.
Dat dus…

Meer dat dus?