Ik bekijk mezelf nog een laatste keer in de spiegel en loop naar buiten. Ik heb een nieuwe broek aan. Dat moment dat je gister iets nieuws hebt gekocht en het meteen aan wilt! Dat herkent toch iedereen. Hij trekt nog iets en zit misschien iets te strak, maar dat was een kwestie van inlopen volgens de verkoopster. Ik stap op m’n fiets, m’n broek trekt iets naar beneden waardoor mijn string zichtbaar wordt. Shit. Ik trek hem wat op en trek m’n shirtje naar beneden. De weerspiegeling in de ruiten vangt m’n blik en ik bekijk mezelf. Die broek zit strak om m’n benen en als ik goed kijk, zie ik overal de stof trekken. Hij is gewoon te strak. Hij is gewoon te strak.

Een kwestie van uitlopen

Een dag later trek ik weer dezelfde broek aan. Een kwestie van uitlopen zei de verkoopster. Maar ook die dag blijft m’n broek nog te strak. Ik kijk weer in de weerspiegeling in het raam en trek m’n broek wat hoger op. Ik kijk naar mezelf en kijk naar beneden. Hij knelt, hij trekt, hij zakt af, maar niet omdat ‘ie dus te groot is. Te klein juist. Te klein. En niet zo’n beetje ook. Lekker weer zo’n nieuwe broek. Te klein. Bedankt.
Dat dus. Precies dat dus.

jeans-te-klein-dat-dus

Meer dat dus? Hier dus.