#1 Dat dus: nog één keer op snooze

Dat moment dat de wekker gaat en ik van mezelf me nog een keer mag omdraaien. Nog een keer op snooze dan. Een kwartier later schrik ik wakker. Shit, niks geen snooze, niks geen wekker. Ik schiet uit m’n bed, spring onder de douche en droog me als een bezetenen af. Voor de kast sta ik heel even stil.

‘Welke dag is? Hoelang heb ik nog? En wat moet ik in hemelsnaam aan?’

Ik grijp een grote trui uit de kast, trek die ene makkelijke broek aan – die eigenlijk al drie keer in de was had moeten zitten, maar ach – gooi een jas om m’n schouders, grijp naar m’n sleutels en trek de deur achter me dicht. Let’s go. Het is nog donker buiten, de kerstversiering verlicht de straten en het is stil. Stiller dan een normale doordeweekse dag. Ik kijk op en m’n blik glijdt over de huizen.

‘Hmm, gek,’

Toch, zonder enig moment van besef, spring ik op de fiets. Nog 5 minuutjes. Ik trek een sprintje en volg de route naar werk. Groen. Oranje. Rood. Kut, wachten dan maar. Een enkele auto rijdt voorbij en ik tikt ongeduldig met m’n hand op het stuur. Groen. Ik vervolgt m’n sprint. Nog een klein stukje rechtdoor, sla dan af naar rechts en plant m’n fiets in het daarvoor bestemde rek. Ik werpt een blik naar binnen. Het is nog rustig op kantoor. Ik zet m’n fiets op slot en pakt m’n telefoon uit m’n zak. In felle cijfers verschijnt er 04:20 op het scherm.