Of ik een paar dagen naar Ibiza wilde. Én ook nog eens drie dagen nadat het me werd gevraagd al wilde vertrekken. Ik had nul vakantieplannen dus dit was eigenlijk het beste wat me twee weken geleden kon overkomen. En ik was ook nog eens een Ibiza-virgin. Genoeg tropische bestemmingen mogen ontdekken in mijn leven maar het populaire eilandje, wat maar tweeënhalf uur vliegen is van Damsko, was voor mij new territory.

Dus drie dagen later stond ik op Schiphol met handbagage gevuld met de mooiste kleding van OU Boutique (aan wie ik de last minute getaway te danken heb) en een vriendin (die ook behoorlijk toe was aan een paar dagen weg) richting het zonnige Spaanse om vier dagen niks anders te doen dan eten, drinken en ontspannen. Enige nadeel, doordat ik geen vakantieplannen had, had ik die summerbody ergens in de wintermaanden achtergelaten maar ach joh, ik denk altijd maar zo: more to love.

Ons verblijf was reden voor mij om bijna gewoon te emigreren naar Spanje. Zelf meedoen aan ‘Ik Vertrek’ ook al kan kom ik niet verder dan ‘gracias‘ in het Spaans maar eerlijk, hoeveel van de stellen die aan het programma mee doen spreken überhaupt de taal van het land waar ze besluiten naartoe te verhuizen?

Had ik die summerbody ergens in de wintermaanden achtergelaten maar ach joh, ik denk altijd maar zo: more to love.

Na vier dagen lang zon, zee, wijn, broodjes met chorizo en chips besloten we op onze laatste avond te gaan eten bij Aubergine. Een tip van een vriendinnetje van mij dat toevallig ook op het eiland te vinden was. En als we er naartoe zouden gaan moesten we vooral de quinoa risotto met truffel bestellen. Ja, het was goddelijk. Ook het kannetje sangria wat we erbij bestelden. Had ik al gezegd dat het er ook nog eens belachelijk mooi uitzag daar? Charming was an understatement. Het was daar dat Ibiza ook écht een nieuwe favoriet is geworden. Niet alleen omdat het zo fijn was om met een vriendin daar te zijn die het afgelopen jaar dat wel elkaar kennen extreem dierbaar is geworden, maar ook door hem, de vakantieman die even kwam loeren om te kijken of het allemaal wel goed met me ging.

Toen ik jong was en er sterren ’s avonds te zien waren in de lucht zei mijn vader altijd dat meest heldere sterren de mensen waren uit je leven who you loved and lost. En daar, maandagavond rond een uurtje of 10 ’s avonds zag ik hem. Mijn eigen vader, de enige ster, en tevens joekel van een ster ook nog eens, in de kraakheldere avondlucht van Ibiza.

Voorheen geloofde ik nooit in verhalen dat mensen overtuigd waren dat hun nabestaanden bijzondere manieren hadden om zo nu en dan met ze te communiceren maar dit, dit moet hij zijn geweest. Kijken hoe het iets meer dan twee jaar na dato met zijn jongste telg gaat die behoorlijk veel veranderingen de afgelopen paar maanden heeft mee gemaakt. En ja, waarschijnlijk of ik me wel gedroeg want het drinken van íets te veel wijn, dat heb ik van hem. Cheers to you.

Lees ook: rot kanker en het schuldgevoel.