Eva (32) is zelden intiem met haar relatie: ‘Na negen jaar heb ik het opgegeven’

Love & Life24 feb , 20:00 doorMaud Maarssen

Negen jaar geleden was ik er nog van overtuigd dat ons slaapkamerleven een fase doormaakte. Dat het vanzelf beter zou worden. Maar inmiddels weet ik wel beter: dit ís ons intieme leven. En het is waardeloos. Ze vertelt haar verhaal aan de FEM FEM-redactie.

Nooit spontaan, zelden geweldig

"Mijn man en ik hebben een prachtige relatie. Hij is attent, lief, ambitieus, en we kunnen samen eindeloos lachen. Maar als het op intimiteit aankomt, voelt het alsof ik tegen een muur praat. Spontaniteit? Dat zit er niet in. En zelfs als het dan een keer gebeurt – wat dan eens in de zoveel tijd is – is het voor mij niet eens geweldig. Het is alsof hij het doet omdat het ‘moet’, niet omdat hij er echt zin in heeft. En geloof me, ik heb hem daar vaak genoeg op aangesproken."

Neem ook eens een keer het initiatief

"Ik heb hem meerdere keren laten weten dat ik het zo leuk zou vinden als hij een keer initiatief neemt. Dat hij me onverwachts iets stiekems influistert, me op een onverwacht moment vastpakt en me écht begeert. Maar iedere keer wuift hij dat weg. "Dat is toch de taak van de vrouw?" zegt hij dan lachend. Hij ziet geen probleem, terwijl ik me afvraag hoe ik hiermee moet dealen."

"Het is niet zo dat hij geen passie in zich heeft. Integendeel, in zijn werk en in het dagelijks leven is hij een man die weet wat hij wil. Hij heeft een duidelijke visie, gaat ergens voor en krijgt het ook voor elkaar. Maar als het gaat om intimiteit, lijkt het hem niets te doen."

De strijd opgegeven

"Ik heb álles geprobeerd. Mooie lingerie, onverwachte aanrakingen, speelse hints, open gesprekken. Ik heb hem verleid, gesmeekt, geflirt – maar steeds krijg ik een afwijzing of een lacherige reactie terug. "Doe niet zo gek, Lisa," zegt hij dan. "Ik hou van je, toch?" Alsof liefde en intimiteit twee compleet losstaande dingen zijn."

"Na negen jaar strijden, heb ik de hoop opgegeven. Ik wil geen wanhopige vrouw zijn die steeds maar bedelt om intimiteit. Dus ik leg me erbij neer. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik niet meer weet wat ik anders moet doen. En ondanks alles ben ik gelukkig met hem. Maar soms, als ik alleen in bed lig en nadenk over hoe het óók zou kunnen zijn, knaagt er iets aan me. Want is dit dan hoe het altijd zal blijven? Ik ben bang van wel."