Roan (35): "Hoe ik goedpraatte dat ik vreemdging met een getrouwde man"

Het begon allemaal onschuldig. Roan ontmoette hem via een gezamenlijke vriendengroep. Hij was charmant, grappig, en ze konden over alles praten. Wat ze in het begin niet wist, is dat hij al getrouwd was. Toen hij dat eindelijk toegaf, was ze al te ver in het spel verwikkeld. Ze wilde stoppen, maar op de een of andere manier wist ze voor zichzelf goed te praten dat het wel oké was.

"We ontmoetten elkaar op een verjaardagsfeestje van een gezamenlijke vriend. Ik herinner me nog hoe onze gesprekken zo moeiteloos verliepen. Hij was anders dan de mannen die ik normaal tegenkwam: volwassen, zelfverzekerd, en hij leek écht naar me te luisteren. Ik voelde een klik, maar had op dat moment nog geen idee dat hij getrouwd was. Hij droeg geen trouwring en had het nooit over een vrouw."

"Pas weken later, toen we elkaar vaker begonnen te zien, liet hij vallen dat hij al getrouwd was. Zijn woorden raakten me als een mokerslag, maar toch maakte ik mezelf wijs dat het anders was dan het leek. Hij vertelde me dat hun huwelijk op de klippen liep en dat ze eigenlijk alleen nog samen waren vanwege hun kinderen. Hij noemde haar afstandelijk en zei dat hij zich al tijden niet meer geliefd voelde. Ik geloofde hem. Of liever gezegd: ik wilde hem geloven."

"Op dat moment had ik moeten stoppen. Ik wist beter, maar ik deed het niet. In plaats daarvan begon ik redenen te verzinnen waarom onze affaire wel oké was. Ik vertelde mezelf dat het huwelijk toch al kapot was en dat ik hem juist de liefde gaf die hij miste. In mijn hoofd was ik zijn redding, degene die hem weer gelukkig maakte. Ik rationaliseerde mijn acties door mezelf ervan te overtuigen dat, omdat hij ongelukkig was in zijn huwelijk, ik hem niets afnam."

"Toen we uiteindelijk een relatie begonnen, deed ik mijn best om onze tijd samen te idealiseren. De geheime afspraakjes, het stiekeme sms'en - het voelde allemaal spannend en intens. Maar hoe meer ik erin werd gezogen, hoe meer ik merkte dat het schuldgevoel aan me begon te knagen."

Wat begon als een verhaal vol passie en verboden spanning, veranderde langzaam in een bron van constante onzekerheid. "Elke keer als ik bij hem was, voelde ik de aanwezigheid van zijn vrouw als een schaduw over ons heen hangen. Ik stelde mezelf vragen die ik niet kon beantwoorden: Zou hij ooit voor mij kiezen? Hoelang zou ik hiermee door kunnen gaan zonder mezelf volledig te verliezen?"

"Op een gegeven moment besefte ik dat ik mezelf voor de gek hield. Het ging niet om het huwelijk dat op de klippen liep. Het ging om een man die niet bereid was om eerlijk te zijn, niet tegen zijn vrouw, maar ook niet tegen mij. Ik had me laten meeslepen door de spanning en het gevoel van exclusiviteit, maar uiteindelijk was ik slechts de 'andere vrouw', altijd in de schaduw, nooit echt een prioriteit", zegt Roan.

Het einde kwam abrupt. "Hij koos voor zijn gezin, zoals ik ergens diep van binnen altijd al had geweten dat hij zou doen. Ik bleef achter met een gebroken hart en een knagend schuldgevoel. Het duurde lang voordat ik weer mezelf kon zijn, voordat ik mezelf kon vergeven voor de keuzes die ik had gemaakt."

"Nu, jaren later, weet ik dat je nooit geluk kunt vinden door iemand anders pijn te doen. Ik heb geleerd dat ware liefde eerlijk en oprecht moet zijn. Het is niet gebaseerd op geheimen en leugens. En al was het pijnlijk, het was een les die ik moest leren. Ik zou nooit meer voor diezelfde valkuilen vallen. Ik deel mijn verhaal om anderen te laten zien hoe makkelijk het is om jezelf te verliezen in iets dat van buiten spannend lijkt, maar van binnen verwoestend kan zijn. Kies voor eerlijkheid, voor jezelf en voor anderen. Want uiteindelijk is dat de enige weg naar echte liefde en geluk."