Onze hoofdredacteur Elke verloor haar vader in 2015 aan de gevolgen van kanker. Vorig jaar schreef ze een column over hoe het is om vaderdag te vieren wanneer je eigen vader er niet meer is want zo’n dat is natuurlijk wederom weer een bevestiging dat je vader er niet meer is.

vaderdag zonder vader FEM FEM

Is vaderdag nou ook zo’n ‘gemaakte Hallmark feestdag’ of zit er nou echt een verhaal achter? Ik heb me er verder nooit in verdiept maar doe al mijn hele leven klakkeloos mee aan het in het zonnetje zetten van mijn ouders. En ook ben ik stiekem zo’n hopeloos figuur die zelfs Valentijnsdag weet te waarderen alhoewel ik me niet meer kan herinneren wanneer er ooit een romantisch tafereel voor me werd uitgevoerd – ik blijk een talent te hebben in het vinden van mannen die het alleen kunnen omschrijven als volstrekte onzin, helaas.

Maar of je nou voorstander bent van het vieren van moeder- of vaderdag of niet (eigenlijk moet je je ouders heel het jaar door waarderen maar soit) ergens steekt het wel op zo’n dag dat je er nog meer aan herinnerd wordt dat je eigen vader er niet meer is en dat er wederom weer bijna nóg een jaar op de teller staat sinds hij is overleden.

…geen flauw idee meer maar mijn familie kennende was er vast voldoende wijn en snacks en Belgische biertjes aanwezig.

Vier jaar terug, ongeveer een maand voordat we erachter kwamen dat mijn vader een kwaadaardige tumor had in zijn dikke darm, waren we de zondag 21e juni bij mijn ouders te vinden. Wat we allemaal die dag hebben gedaan, geen flauw idee meer maar mijn familie kennende was er vast voldoende wijn en snacks en Belgische biertjes aanwezig. Wat ik nog wel goed weet is dat mijn zussen en ik wederom weer aan kwamen kakken met en wel heel cliché vaderdag cadeau: sokken. Shoppen voor mijn vader was namelijk de hel want zijn standaard antwoord als je vroeg wat hij graag zou willen hebben: ‘ik hoef niks, ik heb alles al wat ik wil hebben’. Afijn, het werden dus sokken met vliegtuigen want dat leek ons wel passend voor de man die jaren lang voor KLM en BZ heeft gewerkt en ‘alles al had wat hij wilde hebben.’

Diezelfde sokken hebben hem zelfs tot het eind mee gemaakt. Ze gingen vaak mee naar het ziekenhuis en zelfs mee de kist in. Ergens ook wel bewijs dat mijn vader een man was die zelfs de kleine dingen, zoals het krijgen van flauwe sokken, kon waarderen. Dus als je me vraagt hoe ik vaderdag ervaar terwijl mijn eigen vader er niet meer is? Ja, uiteraard mis ik hem, ben ik jaloers op iedereen die lekker met hun vader ergens op het terras een wijntje of biertje drinkt. Maar ik denk voornamelijk over die verrekte sokken en dat ik hoop net als hem zelfs de minuscule (en cliché) dingen van het leven op prijs te stellen.