Onze hoofdredacteur Elke verloor haar vader in 2015 aan de gevolgen van kanker. In haar maandelijkse column Leven Na deelt ze haar eigen ervaringen van het leven voor, tijdens en na het verlies en alle levenslessen die ze in de zesentwintig jaar dat ze met hem heeft gehad heeft geleerd.

De man van weinig woorden FEM FEM

Mijn vader was een man van weinig woorden. Stuurde je hem een appje, bleef zijn digitalewoordenschat bij een ja of een ok. Best jammerlijk als je net uitgebreid een verslag hebt gestuurd van iets geestigs of juist ronduit klote in je leven, maar soit. Bellen of appen liet hij gewoon aan mijn moeder over. En misschien soms wel beter ook want een held op een toetsenbord was hij niet. Hij was zo’n type die alleen beide wijsvingers gebruikte wat betekende dat hij een eeuwigheid bezig was met het versturen van een tekst. Maar voor een man met weinig woorden was hij een bijzonder uitmuntende schrijver. Van zijn jaarlijkse portie poezië die wij (moeders, zussen en ik) begin december altijd ontvingen tot zijn speeches voor werk en zelfs de meest onbenullige emails (alhoewel ze dus een eeuwigheid duurde om te tikken met die twee vingers) waren opeens blijmoedig.

Praten ging ongeveer hetzelfde. En dan bedoel ik niet dat het amper werd gedaan, te veel soms, behalve op emotioneel vlak. Op dat gebied kom ik uit een familie waar we meer geloven in dat hele ‘actions speak louder than words’-gebeuren en we allemaal dondersgoed weten hoeveel liefde we voor elkaar hebben zonder het verbaal te moeten communiceren.  Liefde in overvloed, maar dat dan net iets meer in stilte.

Liefde in overvloed, maar dat dan net iets meer in stilte.

De allereerste keer dat ik écht leerde wat hartzeer was, woonde mijn ouders aan de andere kant van onze aardbol op een tropisch eilandje  – een soort tweede honeymoon noemde ik het altijd. Een honeymoon die drie jaar duurde. Het was mijn moeder die, ook van een gigantische afstand, de schouder was waar ik virtueel op kon uithuilen. De communicatie met mijn vader was, zoals altijd, kort. Kort maar wel intens krachtig. Ja, het is natuurlijk heerlijk wanneer elk mogelijk woord voor sukkel word gebruikt om de man in kwestie te omschrijven die jou op dat moment zó ontiegelijk hard heeft gekwetst. En ergens ook wel fijn om even een keer wat anders te ontvangen dan altijd maar die ‘ja’s’ en ‘ok’s’ die meestal op mijn beeldscherm verschenen van mijn vader.

Maar het waren de vijf woorden die hij tegen me zei die er voor zorgde dat ik mijn relatie met mijn oude liefde kon loslaten. Mijn break-up was messy. Ergens vond ik het een briljant idee om er alles aan te doen om op wat voor mogelijke manier dan ook in zijn leven te blijven. Dat hij spijt zou hebben van bepaalde keuzes die gemaakt waren (bleek hij later wel te hebben, maar spijt komt altijd later). I was young and stupid en véél te naïef en in plaats van iets te verwerken zorgde ik er constant voor dat ik me nóg ellendiger ging voelen. Ik zei het net al: naïef. Er bleken veel meer vrouwen (meervoudig, ja) in the picture te zijn. Maar toen was daar mijn vader die na de zoveelste huilbui tegen me zei: ‘he doesn’t owe you anything.’

But there was so much truth to what he said.

In eerste instantie kwam het hard aan. Het voelde alsof hij het voor hem opnam, dat zijn gedrag werd goedgekeurd door een man die eigenlijk een intense hekel aan hem had. But there was so much truth to what he said. Hoe moeilijk mijn vader het wel niet vond om z’n jongste zo verdomd verdrietig te zien, de relatie was voorbij en dat moest ik onder ogen zien met de keiharde realiteit. Het was mijn vriend niet meer. Hij mocht doen wat hij wilde, hoefde zichzelf bij niemand te verantwoorden en ik zou dat ook eens moeten doen.

And so I did. De woorden van mijn vader zorgde ervoor dat er een soort knop éindelijk werd omgezet. Alle goed bedoelde woorden van mijn moeder en vrienden dat ‘alles goed zou komen’ en dat ‘ik beter verdiende’ waren lief, maar wat ik echt moest horen was dat het godverdomme tijd was dat ik het los zou laten, wij waren elkaar niks verschuldigd. Die woorden van mijn vader kwamen precies op het juiste moment want weet je wat alle wonden heelt? Vrijgezel zijn. In de zomer. In Amsterdam. Thank you, pap.

Lees ook de column van onze Soof over het verlies van haar beste vriendin.