Onze hoofdredacteur Elke verloor haar vader in 2015 aan de gevolgen van kanker. In haar maandelijkse column Leven Na deelt ze haar eigen ervaringen van het leven voor, tijdens en na het verlies en alle levenslessen die ze in de zesentwintig jaar dat ze met hem heeft gehad heeft geleerd.
Je hebt mensen die de keuze maken om het niet te doen; chemo. Je kan het ook niemand kwalijk nemen want waar het op neer komt is dat er een ontiegelijk hoeveelheid troep in je lichaam wordt gepompt. Troep wat er dan wel voor moet zorgen dat je weer gezond wordt, maar troep die er in eerste instantie voor zorgt dat je adieu kan zeggen tegen je weerstand en dat je dagen zult hebben waar je je zó verdomd beroerd gaat voelen.
Op het gebied van chemo had mijn vader enigszins geluk.
Op het gebied van chemo had mijn vader enigszins geluk – voor zover je het woord geluk kan gebruiken als het om kanker draait. Hij voelde zich nooit echt misselijk. Het enige waar hij last van had waren tintelende vingers. Hij omschreef dit een beetje als het gevoel dat je hebt als je handen in de koude buitenlucht zijn geweest en dan opeens de warmte in gaan. Meer onprettig dan pijnlijk en als dat het ergste was, ging het uitermate prima zei hij.
Rijden in zijn nieuwe auto deed hij het liefst dus werd het huisje van mijn ouders in Noordwijk regelmatig bezocht vanuit Antwerpen (waar ze woonden) en ook het surprise feest toen de vriend van mijn zus 30 werd moest en zou hij bij zijn. Als er maar een kussen mee was. Gewichtsverlies betekent natuurlijk ook dat zitten onprettig wordt omdat er amper nog vet aan je lichaam zit.
Fast forward naar begin december 2015. Ik was het Sinterklaas weekend bij mijn ouders in Antwerpen en we zouden ook even op en neer gaan naar Brussel waar mijn oudste zus met man en kind woont zodat mijn ouders hun kleinkind konden vertroetelen met cadeautjes. De dag voordat we daar heen zouden gaan wilde mijn moeder en ik nog even in Antwerpen de stad in. Mijn vader wilde heel graag iets van een petje of muts tegen de kou hebben en hij vond dat mijn moeder even iets leuks voor zichzelf moest kopen. Probleem was: hij wilde mee. Mijn moeder en ik stemden toe alhoewel we het eigenlijk alles behalve een fijn idee vonden. Het was koud die dag, buitengewoon druk en de beste man kon geen marathons meer lopen. Maar mee moest hij, so we went.
Ik merkte dat ik als een soort randdebiel om mijn vader heen liep bang dat er iemand per ongeluk tegen hem aan zou knallen in alle drukte.
Druk was een understatement. Antwerpen was overvol – logisch ook wel voor een zaterdagmiddag. Ik merkte dat ik als een soort randdebiel om mijn vader heen liep bang dat er iemand per ongeluk tegen hem aan zou knallen in alle drukte. Enfin, de pet werd gelukkig al snel gevonden en na het maanden te moeten missen waren daar zijn geliefde garnalenkroketjes. Ditmaal met een warme chocomel in plaats van the usual glas prosecco wat er altijd bij werd besteld. Gelukkig besloot hij kort hierna dat het beter was als hij toch maar naar huis zou gaan. Hij liet mijn moeder en mij nog even achter in de stad. Ik kreeg één taak van hem: zorg dat mijn moeder iets voor zichzelf koopt. Het werden uiteindelijk nieuwe schoenen.
Wellicht voor vele klinkt dit als doodnormale dag maar je moet weten dat deze dag zo’n miljoen keer door mijn hoofd is gegaan. Een aantal dagen hierna ging het namelijk volledig bergafwaarts met mijn vader en stonden we opeens een kist uit te zoeken en of hij nou zou worden gecremeerd of begraven. Was deze dag de oorzaak geweest van het feit dat het opeens niet zo goed met hem ging? Was het allemaal te veel voor hem geweest? Hij had een infectie opgelopen, een infectie die jij of ik wellicht niet eens zouden merken als we het zouden krijgen. Maar was het afkomstig van die ene middag in de stad en hadden we er voor moeten zorgen dat hij gewoon thuis was gebleven?
Kanker is onvoorspelbaar. Het is klote en elk ander scheldwoord die je maar kan bedenken.
Afijn, wat ik heb geleerd is dat het je alles behalve goed doet om met een ‘what if‘ mentaliteit te leven. Ziek is ziek. Kanker is onvoorspelbaar. Het is klote en elk ander scheldwoord die je maar kan bedenken. Maar god, wat ben ik intens blij dat ik hem nog in ieder geval een laatste keer heb kunnen zien genieten van zijn geliefde garnalenkroketten.