Saar (28): "Mijn miskraam leerde me hoe liefde en loslaten hand in hand gaan"

Zwanger zijn is voor sommigen iets prachtigs, voor anderen ontzettend moeilijk en zwaar. Zo ook voor Saar. Nadat ze acht weken zwanger was hoorde ze dat het embryo niet meer leefde. Ze vertelt haar emotionele verhaal aan de FEM FEM-redactie.

“Toen ik hoorde dat het embryo niet meer leefde, leek de wereld even stil te staan. Hoewel ik wist dat miskramen vaak voorkomen, voelde het verlies als een eenzaam verdriet. Alles was in de eerste drie maanden nog geheim, zoals altijd wordt aangeraden, dus kon ik mijn gevoelens nauwelijks met anderen delen. Terwijl ik juist zoveel behoefte had aan steun en openheid, leek mijn verdriet bedekt door een deken van stilte.”

Saar beschrijft haar intense emotionele reis: “De grootste les die ik leerde, was dat loslaten een daad van liefde kan zijn. Het afgelopen jaar worstelde ik met het loslaten van een relatie, maar door deze ervaring besefte ik dat ik iemand kon laten gaan zonder bitterheid of spijt. Het maakte me bewust van hoeveel pijn voortkomt uit liefde die we proberen vast te houden. De kwetsbaarheid die ik voelde was pijnlijk, maar tegelijkertijd vol schoonheid.”

Om de miskraam te voltooien, ging Saar naar het ziekenhuis voor een medicamenteuze behandeling. “Ik lag in een ziekenhuisbed, met krampen en misselijkheid en ik verlangde naar een manier om dit hele proces in een groter perspectief te plaatsen. Toen het embryo uiteindelijk loskwam, voelde ik me in de badkamer van het ziekenhuis overmand door zowel opluchting als verdriet. Het was een intiem moment, vol gemengde emoties, maar ergens voelde ik me verbonden met mijn kleine, niet-levende kindje.”

“Naast mij op de kamer lag een andere vrouw, daar voor een heel andere reden. We spraken nauwelijks, maar toen we elkaar aankeken, zag ik in haar ogen dezelfde pijn en kracht die ik voelde. Het deed me beseffen hoe vaak we ons verdriet alleen dragen, terwijl we zoveel aan elkaar zouden kunnen hebben.”

Hoewel het proces zwaar was, voelde Saar zich gesteund door de medische zorg, maar miste ze het emotionele vangnet dat vaak ontbreekt in onze samenleving. “Emotionele heling moeten we vaak alleen doen, en dat vind ik zonde. Wanneer we ons verdriet delen, maken we ruimte voor vreugde en verbinding. Aan mijn kleine wezen, mijn liefde, mijn leraar: dank je dat je even bij me was en mij hebt laten voelen hoe diep en mooi loslaten kan zijn.”

*De namen in dit artikel zijn gefingeerd.