Ja, ja,
vriendinnen. Wat zijn ze prachtig. Slepen je overal doorheen en kennen je door en door. Jouw minder leuke eigenschappen nemen ze voor lief en vergeet niet: chicks before dicks, hè! Dronken in de kroeg sluit je een pact dat jullie voor het leven vriendinnen blijven, en dat de kinderen later samen gaan opgroeien. En dat werd tijdens
onze godvergeten retraite maar weer eens bevestigd. Maar af en toe zit er een rotte appel tussen. Een onvoorziene verrader die jou loost zodra er wat 'beters' langs komt: een vriendje.
Foto via <a href=
@mathildtantot "/>
Witte Wijn Woensdag
Het pact wordt dan ineens stilzwijgend gebroken, zonder aankondiging of lief appje dat het aan haar ligt, en niet aan jou. Zo sta je tijdens je studie (en stiekem ook nog later, maar dat mag de baas niet weten) samen té regelmatig de meest gore kroegwijntjes weg te atten. Net zo lang tot je stufi, ouderlijke bijdrage en salaris op zijn. We introduceerden de Witte Wijn Woensdag: verplicht elke woensdag samen borrelen en stappen. Afmelden was geen optie maar verraad. De WWW kende een strak regime en werd altijd afgesloten met een stripact rond sluitingstijd in de laatste kroeg. De barmannen trakteerden onze trouwe bezoekjes dankbaar op een leuke toegift: You Can Leave Your Head On. Nooit dezelfde, meen ik me te herinneren, erg knap. Daarna liepen we, uh zwalkten we, samen naar huis. Uiteraard beleefden we nog 101 avonturen op straat (belletje lellen was echt niet het flauwste wat we uitspookten) om vervolgens na een logeerpartijtje al dan niet volledig afgepeigerd in de collegebanken te zitten. Maar meestal sliepen we gewoon uit om de kater te beperken. En zo, zo hoor je nooit meer wat van d’r.
Verliefd op 1964
Het schijnt dat die dingen zo gaan in het leven. Dat dat soort dingen gebeuren als je met mensen bevriend bent. Sommigen veranderen. Sommigen verhuizen. En sommigen gaan samenwonen. Zoals Nadine. Nadine (27, jong en energiek) werd ‘verliefd’ op ‘1964’ (54, oud en sloom, zo rond is ‘ie). 1964 noem ik hem voor het gemak, of eigenlijk om telkens te benadrukken dat het een situatie apart is. 1964 heeft heel toevallig een aantal eigen zaken. Toevallig ook een zaak waar zij al een tijdje van droomt. 1964 draagt toevallig een paar leuke titels, heeft toevallig een leuk huis en veel geld. En heeft toevallig ook nog interesse in Nadine. Maar het karakter, dát is wel écht hetgeen hem zo fantastisch maakt. En al die extra kilo’s, de twee katten overgebleven uit het vorige huwelijk en andere emotionele littekens, joh, das echt leuk voor erbij! Ik heb het d’r op de vrouw af gevraagd, maar een ‘Ja, ik vind hem leuk, hoor!’ is geen antwoord
Haar wereld wordt ineens heel klein
Ik kan me daarom helaas niet van de indruk ontdoen dat de pracht en praal (zijn uiterlijke vermogen) de aandacht van Nadine hebben gewekt. Op zich heb ik daar niet heel veel mee te maken, maar mag ik er wat van vinden als dat onze vriendschap kost? Na een gevoelsmatige twee weken af en aan seks tussen die twee, heeft 1964 besloten Nadine te willen opnemen in zijn riante stek. Ook dat was voor mij gevoelsmatig binnen twee weken geregeld en ze heeft nooit meer op mijn telefoontjes, voicemails, deurbelletjes, appjes of kaartjes gereageerd. Het bespreekbaar maken van mijn vermoeden met andere goede vriendinnen van ons, betekende helaas wederom een teleurstellende bevestiging: Nadine verkocht haar principes én eigenwaarde aan 1964.
"Voor het klagen over het laten slingeren van gore ballenknijpers, heeft ze dus alleen hem"
Als vriendin vraag ik me af wat ze zichzelf aan doet. Sinds haar relatie met 1964 wil ze niks meer met ons te maken hebben. Voor het klagen over het laten slingeren van gore ballenknijpers, heeft ze dus alleen hem. Of wanneer ze de behoefte voelt te klagen over dat ze altijd zijn veters moet strikken, kan dat alleen bij hem. Haar wereld wordt klein.
Dicks before chicks
En hoe gaat zij in godsnaam voor zichzelf zorgen als hij over een onvoorziene periode haar denkt in te ruilen? Zoals je eraan komt, kom je er ook vanaf… Ze is daarbij ook nog eens volledig (financieel) afhankelijk. En ik vraag me af hoe je in godsnaam je vriendinnen kan bedonderen. Is er dan niets dat pijn doet wanneer ze ziet dat we hebben gebeld? Dicks before chicks, schaam je.
In principe heb ik verder niks tegen relaties waarbij het leeftijdsverschil een paar generaties betreft, maar zou het zelf op zich wel prettig vinden als er een bepaalde gelijkwaardigheid en een gezonde situatie wordt gecreëerd. Voor je vriendinnen wil je toch het beste en als goede vriendinnen weten wij dat wij dat zijn. Toekijken hoe een vriendin haar ziel verkoopt, doet pijn. Er is alleen helaas niks aan te doen en ik moet accepteren dat anderen keuzes maken die niet passen bij mijn idee van ‘hé, dat is nou een toffe keuze in het leven’. Vriendschap heeft een keerzijde. Ik ben een vriendin armer. Zij een restaurant rijker.
In dit geval liep het dus allemaal net even anders als ik me had voorgesteld tijdens die ene laveloze avond aan de bar. We blijven niet ons hele leven lang bevriend en onze kinderen gaan niet samen opgroeien. Hij wíl namelijk helemaal geen kinderen meer.