Vandaag haat ik mensen. Zit nog geen 10 minuten op de fiets en bedenk me al wat ik allemaal voor evil shit ga uithalen met de narrige mensen die mij in de weg lopen en vertragen. Zal ik ze met nog 1000 andere vervelende, zeikende Nederlanders in een groepsapp pleuren, een bom droppen en er zelf snel uitstappen? Of zal ik Jehova’s op ze afsturen? Verder wens ik ze een dag vol (zachte) ellende. Rennen voor een trein die nét vertrekt. Of gewoon een dag lang niet kunnen klaarkomen, maar wel bijna het hoogtepunt bereiken.

Uiteindelijk is er eigenlijk helemaal niks aan de hand en kom ik vanzelfsprekend op tijd aan op plaats bestemming. Ik moest gewoon weer eens wat te zeiken hebben op mijn medemens. Een kutpuber, die met d’r trollenkop commentaar levert op mijn fietsstijl: vind ik stom. Of een loslopende wilde, rasechte Amsterdammer die mij, “lieverd”, erop wijst dat een “stoep geen fietspad is”: niet te harden. En ik schaam me dood. Onacceptabel eigenlijk. Zelfs als ik op weg ben naar het uitvoeren van mijn veel te dure hobby duiken, waag ik het nog te zeiken.

Maar ja, even voor mijn verdediging: het is allemaal ook wel moeilijk he. Moeite hebben om gewoon eens tevreden te zijn… Lastig, toch? Zuchten! Kreunen. Ja, net als vele andere millenials, lijd ik (eigenlijk al een tijdje) aan de ziekte waarvoor er momenteel een massale stormloop plaatsvindt naar welke coach in Amsterdam dan ook. De angst om niet alles optimaal te beleven of optima te missen spelen bij menig millenial parten. Tot in zoverre dat men een beetje doordraait. Ik zelf word er ook strontchagrijnig van. Na een avond rust, was een tweede dag duiken in de Vinkeveense Plassen toch wat minder gezellig dan dat ik er optimaal van genoot. Ik wilde zelfs mensen achter de boot vastbinden of krabben in wetsuits verstoppen. Dat niveau. Enkel en alleen omdat ik niet tevreden was met de eentonige invulling van mijn weekend.

Ja, net als vele andere millenials, lijd ik (eigenlijk al een tijdje) aan de ziekte waarvoor er momenteel een massale stormloop plaatsvindt naar welke coach in Amsterdam dan ook.

Ontdekte de ziekte toen ik maandagochtend op kantoor m’n weekend “eentonig en niet spannend” noemde. Hoe spannend wil je het hebben als je in het donker op de bodem van de Vinkeveense Plassen ligt? Tussen de meterslange snoeken zit menig mens ‘m echt wel te schijten. Maar dat niveau van spanning vind ik dan weer vanzelfsprekend, normaal. En als ik ’s avonds uitgeput voor pampus op de bank lig (brakdagen uitgesloten), ben ik teleurgesteld want ook dit deel van de dag moet gewoon leuk, leuk, leuk zijn. Optimaal genieten! Alles eruit halen! Optimale carrière, optimale vakantie, optimaal sporten, optimale feestjes en optimale weekenden. En dus ontevreden zitten chagrijnen wanneer er één avond in de week bij zit die een beetje tegenvalt.

Het moet niet gekker worden. Te weinig ben ik volledig, helemaal, 100% tevreden. Ik zeg misschien van wel, maar toch broed ik altijd op een agenda vol leuke plannen en plan ik het liefst alles tot in detail met een pleziergraadmeter. Ik ben pas tevreden als mijn hele week rammend vol zit met stevige borrels, uitgebreide etentjes, veel seks, diverse sport(moment)en, sociale gelegenheden, knuffels met papa en ruige feestjes. Houd ik een gat over, zit ik de volgende dag mijn hart te luchten bij vriendinnen. Met wijn, om er tóch optimaal een gezellige avond van te maken.

Ik ben pas tevreden als mijn hele week rammend vol zit met stevige borrels, uitgebreide etentjes en veel seks.

Terwijl we dus eigenlijk niks hebben om over te klagen, hebben we toch allemaal die maandelijkse APK bij de coach nodig. Wij millenials lijken maar niet te begrijpen dat het leven geen lange rits is van alleen maar multiple orgasmes. Dat streven we na, maar binnen de kortste keren zijn we gebruikt, versleten en overgevoelig. We hebben gewoon eens een dagje rust nodig. Om te herstellen. Net als een rauwe clit of pik.

Dus wat nou als we eens wat liever voor onszelf zouden zijn? Als we voor onszelf beslissen dat het allemaal niet zo overdreven hoeft? Dat prima, eens prima is. Ik plan vanaf nu elke maandag een Soofavond. Bijkomen van het weekend en vooral optimaal met mezelf zijn.

Dan zijn de coaches niet meer nodig, hoef ik niemand meer uit te schelden en wensen we elkaar geen zachte ellende, maar een lang leven vol ontelbare multiple orgasmes. Optimaal gepamperd én getemperd zijn, wat een mooi streven.

Weten hoe het verliep toen Soof een weekendje in Berlijn was? Lees dan vooral dit.