Kan er helaas niks anders van maken: geen ordinaire, sappige pornocolumn of sentimentele ontrafeling. Want: 1. ik had huisarrest en 2. de Kwarrel en ik zijn stabiel (té stabiel?), dus daar valt geen publieke sensatie te beleven en nog steeds heb ik geen behoefte aan De Jacht. Heb laatst met de volgroeide versie van Manuel Broekman in bed gelegen (of is ‘ie toch van mijn leeftijd? Lijkt niet zo). Toen hij eenmaal naakt naast me lag, vond ik er niks meer aan en heb ik met onbevredigende zak(en) mijn spullen gepakt. Zei het je: weinig sensatie. Was naar hem toe niet helemaal eerlijk van me.
Maar goed, zoveel oneerlijkheid altijd, overal. Zo kan je bijvoorbeeld op je 27e in je eentje vaak geen hypotheek van vijf ton krijgen (een schattig, subtiel, Amsterdams grachtenpandje zou leuk zijn), zo is en blijft een vrouw verantwoordelijk voor de algehele anticonceptie, zo is het fenomeen ‘blauwe ballen’ schijnbaar niet altijd van tevoren in te calculeren aan mijn kant en zo heeft Chris áltijd het alleenrecht. Altijd.
Heb dus een super degelijk en oneerlijk weekend achter de rug. Moest van mezelf voor straf thuisblijven, ter compensatie van vorige week. Toen was ik zo lam dat ik vrijwillig in de stromende regen naar huis ben gelopen omdat we na een gedegen discussie en weloverwogen besluit de taxichauffeur ‘niet zo aardig vonden’ en omdat de politie ons geen lift naar huis wilde geven. Vonden wij ‘voor ieders veiligheid’ érg dom van ze. Mijn vriendin was zelfs zo stoer ze dat wel even te vertellen. Weet verder van die nacht niet veel meer. Behalve nog dat ik mijn moeder openbaar op Facebook heb laten weten dat ik wel even langskom om de winst van onze drugshandel op te eisen, én dat het roekeloze weekend heeft geresulteerd in een fietsloos bestaan gedurende één week. De gemeente heeft mijn fiets namelijk afgevoerd. Fout geparkeerd. Vùùùrdomme.
Behalve nog dat ik mijn moeder openbaar op Facebook heb laten weten dat ik wel even langskom om de winst van onze drugshandel op te eisen.
Door mijn baldadige en onverantwoordelijke gedrag heb ik mezelf dus huisarrest gegeven. En ook omdat ik op zaterdagochtend om 9 uur bij dat fucking fietsdepot moest zijn, in fucking Westpoort. Lam worden op vrijdag was bij deze dus niet echt een optie. Dat doet wat met een mens. Én niet opstap én vroeg opstaan. Voelde zodoende wat emoties omhoog komen.
Gêne, bijvoorbeeld: samen met andere losers en onverantwoordelijken bij Westpoort uit de bus stappen en in rouwstoettempo naar het fietsdepot over een walk of shame (geen kip te bekennen daar in Westpoort op zaterdag, gelukkig).
Of óverbezorgdheid: hoe heb ik ooit mijn trouwe schatje ergens onbeheerd kunnen achterlaten? Als een moeder van een verloren kind die zich schaamtevol bij de ballenbak van IKEA meldt.
Als een moeder van een verloren kind die zich schaamtevol bij de ballenbak van IKEA meldt.
Of intens onder de indruk: van Gert. Gert is namelijk de allerleukste autist die ik ooit heb ontmoet én (subsidie)chef van het fietsdepot. Gert neemt me mee naar de sectie en onderweg vertelt ‘ie vol passie over het depot. Ik ben zichtbaar ‘onder de indruk’ (nog nooit zo sarcastisch geweest, merkt ‘ie niks van!) en dat nodigt hem uit ‘het aanzien van het fietsdepot’ van de afgelopen jaren te presenteren. En nog beetje meer achtergrond: alle fietsen die niet worden opgehaald door de rechtmatige, maar nalatige eigenaar, worden na zes weken geruimd. Alléén al het beeld van mijn oogappeltje naar de stort doet me schrikken. Gert stelt me gerust en vertelt dat Chris erg goed op de fietsen past. Chris komt namelijk elke week alle niet opgehaalde fietsen opkopen. Die knapt hij op en verkoopt deze weer aan fietsenwinkels in Amsterdam. Deze man is hoe dan ook rijk, want hij heeft een geniale deal gesloten met de Gemeente Amsterdam: het alleenrecht de fietsen in het depot op te kopen, VOOR EEN PRIKKIE. EEN PRIKKIE, JA! En ik vind het me toch oneerlijk! Tenzij hij een leuk grachtenpandje voor me koopt.
En dan sta ik, vùrdomme, ook nog eens, als onbetrouwbare fietsbezitter, voor altijd op de zwarte lijst van Amsterdam (ja, je moet je echt legitimeren)! Oneerlijk. Een klacht indienen durf ik niet, maar Gert en ik hebben een gemeenschappelijke hobby ontdekt: klagen over alle oneerlijke dingen in de wereld. Zo’n rijke vent als Chris hoort namelijk gewoon gratis fietsen uit te delen in plaats van ze weer voor een belachelijk bedrag te verkopen.
Maar dan… als ik oog in oog sta met mijn fiets, verdwijnt alle sneeuw voor de zon en zijn Gert en ik beiden ontdaan. ‘Wat een beessie, zeg! Wat een pracht van een beessie, die mooie mop van je.’ Ja gap, hij had het dus wel over mijn fiets! Het krot dat Chris waarschijnlijk niet eens voor nop wil hebben. Maar Gert voelt mijn affectie. Gert is leuk en maakt mijn dag.
Ik zei het je: een degelijk weekend doet wat met je. Maar ik ben nog absoluut niet klaar om een dergelijke, duffe fase in mijn leven te accepteren. Er moet dus iets gebeuren. Nu! Actie. Sensatie. Gelukkig is het bijna zomer en vindt Kwarrel-lief dit een perfect moment om op zoek te gaan naar relatiemateriaal. En dat ben ik niet.
Manuèèèèl. Sorry voor de blauwe ballen. Mag ik een herkansing? Troost en vul(me)gair.
