Skip het uitstelgedrag, ga het hele jaar voor natuurlijke XTC

Ik vind dat iedereen gebeurtenissen zoals Oud en Nieuw en ook verjaardagen moet vieren. Groots of klein. Ik kan me ook ergens niet voorstellen dat mensen daar niets mee hebben. Ik heb er in ieder geval heel veel mee. Dat komt omdat het momenten zijn waar zoveel na kan en komt. Bijvoorbeeld omdat 2016 vanaf ongeveer 1 december het oude jaar genoemd wordt. Dat betekent dat er een nieuw jaar komt. Dat schept uitstelgedrag, maar ook kansen. En dat is fijn.

Ik grijp kansen niet altijd meteen en dat maakt dat ik meerdere kansenscheppingsmomenten moet hebben. Want met kansen kan ik meer dingen afbakenen, zodat ik tijdsscheidingen kan maken in mijn leven. Een beetje zoals: toen deed ik het zo, maar nu is het een nieuw jaar, ben ik volwassen en gaan er dingen veranderen. Er zit maar 1 seconde tussen. Om 23:59 is het nog Oudjaar, om 00:00 is het Nieuwjaar en voelt alles anders. En ik hou ervan. Nieuwe kansen. Al is het maar een fictief gevoel van mogelijkheden gecreëerd in een fictief speciaal moment om je leven om te gooien. Zulke momenten hebben we nodig om een verschil te maken. Ik in ieder geval wel. Dan kunnen we dingen zeggen als: ‘Vanaf 2017 ga ik dichter bij mezelf blijven.' (vermoeiend) of ‘Vanaf 2017 ga ik clean eten.’ (Tuurlijk). Ik doe niet anders. Als ik geen momenten zoals Oud en Nieuw zou hebben, gebeurt er niks.

Ik heb wel opvallend veel meer van die momenten nodig dan alleen Oud en Nieuw. Iedere week op random dagen maak ik een aantal nieuwe afspraken met mezelf. Ik vier iedere week Oud en Nieuw. Oudweek en Nieuwweek. Vorige week wist ik minder dan nu en dat opent weer nieuwe deuren. Oudmaand en Nieuwmaand, vier ik ook, voor de wat grotere beslissingen in mijn leven. Vorige maand was ik nog diepongelukkig omdat ik niet wist wat ik met mijn leven wilde. Deze maand wil ik het niet eens meer weten, want het voelt prima zo. Ook Oudkwartaal en Nieuwkwartaal moeten gevierd worden. Een aantal maanden geleden dacht ik nog dat er voor mij een carrière in de fotografie zou zijn weggelegd en dat ik een camera moest aanschaffen. Nieuwkwartaal ligt mijn camera in de kast omdat er weer nieuwe afspraken met mezelf zijn gemaakt waarbij voor foto's maken geen tijd is. Iedere week, maand, kwartaal en jaar heb ik goede voornemens. Wat maakt het uit dat het niet altijd lukt. Er gebeurt tenminste wat.

Zo zijn je goede voornemens heel veel en tegelijkertijd heel weinig waard. Volgens mij doen we allemaal maar wat, dus wat maakt het uit. Daarbij lijkt het alsof het hebben van goede voornemens door de jaren heen een beetje ‘uit’ is geraakt. Of beter gezegd: we zijn zoals met veel dingen teleurgesteld geraakt in de geloofwaardigheid ervan. Maar ik heb nog steeds goede voornemens. Goede voornemens worden door veel mensen afgezeken, omdat ze dus uiteindelijk standhouden tot max. begin maart. Maar ongeacht hun duur zijn ze, in mijn ogen, het eindresultaat van zelfreflectie. Je hebt blijkbaar ergens ooit over je gedrag nagedacht (op zich al erg zeldzaam in de huidige wereld geloof ik) en besloten daar iets mee te doen. Je stelde jezelf een doel of in ieder geval een voornemen. Dat dat voornemen dan wordt uitgesteld tot 1 januari omdat het gewoon wel erg pittig is om jezelf te gaan veranderen, maar je wel die strijd aan wil gaan en je jezelf eerst nog wél even een keer vol wil proppen met chocolade of je huis tot die tijd nog een teringzooi wil laten, is menselijk én een goede reden om het gewoon even los te laten. Zorgen voor later, want die afspraak is al gemaakt. Heerlijk toch.

Ik heb veel afspraken met mezelf gemaakt en veel goede voornemens gehad tijdens verschillende oudweken op nieuwweken over solliciteren op een fulltimebaan die in lijn ligt met mijn diploma. Het waren echte kutvoornemens. Ze brachten me veel stress, veel lichtelijke depressies en weinig gelukkigs. Wanneer ik naar mijn eigen LinkedIn pagina ga, verras ik mezelf bijna; wat ben ik eigenlijk divers. Er moet toch wel wat leuks voor me zijn? Als ik 'Arabic Language and Culture' en 'Bachelor of Laws', ‘Adobe Photoshop’ en 'Franse taal redelijke beheersing' lees, zou je toch denken dat het goed moet komen. Of anders geformuleerd: dat ik een dikke bak en een lekker koophuisje onder m’n kont zou hebben. Is niet. Ik moet eigenlijk allerlei kansen constant pakken en grijpen en het moet me allemaal heel veel uitmaken dat ik die bak en dat huis nog niet heb, maar eigenlijk doet dat het me niet.

Waar ik enige tijd geleden na het glorieuze moment van het ophalen van mijn Hbo-diploma bij het loket van de Hogeschool van Amsterdam, door de stromende regen terug naar de tram liep en me enorm druk begon te maken over werk, carrière en geld en dat dat een soort allesverpestend effect had op mijn leven, waardoor ik vrijwel direct hartkloppingen kreeg en vervolgens weer aanklopte bij mijn psycholoog, heb ik wat rust gevonden. Ineens. Als je maar lang genoeg psychische ramkraken pleegt op je brein heb je vervolgens geen keuze meer. Het was op een een willekeurig moment dat niet ikzelf maar mijn brein zei: “Heyyyy Tess, lang geleden, uhm… Ik ga effe hard met je zijn, komt ‘ie: WAAR de fuck denk je mee bezig te zijn? Want ik doe TERING hard mijn best samen met al je organen om een beetje fijne emoties en gevoelens en stoffen door je lijf te pompen, maar met al die drukte in je kop om secundaire dingen van het leven werk je zeg maar niet echt mee, vriendin.” (Sorry voor het grove taalgebruik maar zo zijn mijn hersenen.) En toen was er rust, ineens.

Alles lijkt toch altijd mooier dan het uiteindelijk is. En andersom. In de meest verrotte situaties vind ik momenteel het meeste geluk. Ik zit met een deadline dit verhaal te schrijven omdat ik niet kan plannen. Mijn vriend kom dan midden in mijn sessie thuis en heeft dan de nodige boodschappen gedaan voor het appartement en geeft aan dat hij onder andere glorixtabletten voor in de wc heeft gekocht voor als ik weer zit te knallen. Dit kan natuurlijk niet. Het verpulvert alles aan mijn vrouwelijkheid en waardigheid en laat het lijken alsof hij en ik 2 vieze zwetende maatjes zijn van elkaar. Het is dus overduidelijk een verrotte situatie maar ik lach me dood en zweef op geluk van het feit dat ik hem heb. Dat moet ik niet te veel analyseren, dat moet ik gewoon zo laten zijn.

Op het werk hebben we met alle meiden van de receptie-pool cadeaupakketjes gemaakt voor de mannen van de taxi met een kaart erbij, beschreven door ons allemaal. Die mannen staan iedere dag, tussen hun ritten door, bij ons aan de balie te kletsen. Op een gegeven moment weet je elkaars zwaktes en kwaliteiten en leer je elkaar kennen. Je gaat bijna om elkaar geven zelfs. Om ze te bedanken voor alle gezelligheid bij de balie en om ze een fijne jaarwisseling te wensen, wilden we wat voor ze doen. 7 jonge meiden die 2 Amsterdamse grote kale mannen cadeautjes geven en dat ze dan ineens sprakeloos zijn en een traantje wegpinken. Ze waren ontroerd en wij ook. Op zulke gebeurtenissen kan ik weken teren.

Na die werkdag sta ik op Centraal Station in de AH to go nog steeds na te genieten van het moment waarop we de cadeautjes gaven. Ik sta stil, gewoon stil, gewoon effetjes. Midden in de Albert Heijn waar ik niet per se wat moest hebben. Ik kijk in het niets want ik zweef op geluk. Alles om me heen gaat gewoon door, en terecht. Maar ik moet even stil staan om het er van te nemen. Ik sluit even mijn ogen. Dat intense geluk, dat gevoel van balans, dat het goed is en niet anders hoeft. Ik laat het door me heen stromen. Mijn brein gaf me op dat moment gratis xtc, dopamine, knuffelhormonen en alles wat ze had in de grootste hoeveelheid. Ze was trots op me, ik weet het zeker.

Samen met mijn brein formuleerde ik in de Albert Heijn to go op Amsterdam Centraal met mijn ogen dicht mijn voornemen voor 2017: ‘Ga zo door.’