Zeven jaar lang was Parijs mijn home base. Genoeg mensen die ik ken die ervan dromen om dat ooit te kunnen zeggen. Om dagelijks het trottoir van de Franse hoofdstad te bewandelen, stiekem hopen dat ze dat Franse ‘je ne sais quoi’ rijk zijn. Om te zeggen dat het me is gelukt om het geheim van de Franse vrouw te ontdekken? Nou, nee. Het zit gewoon in het bloed dus het maakt niet uit hoe lang je daar hebt mogen wonen of woont, de elegantie en stijl van les Francaises gaat je gewoon níet lukken. Een baret in je kledingkast gaat echt geen verschil maken.

leven na paris tu me manque FEM FEM

Je kunt zeggen over de Fransen wat je wilt. Dat ze onvriendelijk zijn, niet behulpzaam, weigeren om een andere taal te spreken – ik heb dit nooit zo ervaren. Ontiegelijk vriendelijk waren ze juist altijd. Wellicht had mijn familie en ik wel enigszins een voordeel want we spraken allemaal vloeiend Frans dus Engels kwam er nooit aan te pas maar Franse mensen kattig en nors? Ik ben ze in ieder geval (nog) niet tegengekomen.

Elf jaar geleden verliet ik Parijs voor Nederland – destijds vond ik dit de hel maar ondertussen heb ik Amsterdam ook lief. Gelukkig bleven mijn ouders er nog een jaartje wonen dus de Thalys werd weer redelijk vaak geboekt om terug te gaan en het is me tot nu toe ook gelukt om elk jaar wel weer een aantal dagen door mijn lievelingsstad te paraderen. Zo vond ik het ook een briljant plan om mijn moeder met haar zestigste verjaardag te verrassen met een tripje naar Parijs en liepen we samen routes die ik zo vaak met haar als jong meisje heb gelopen en zaten we op onze geliefde terras Le Saint Germain bij Rue du Bac waar we ook geregeld met mijn vader te vinden waren maar was er ditmaal meer wijn in het spel dan (logischerwijs) tijdens mijn jongere jaren.

Elf jaar geleden verliet ik Parijs voor Nederland – destijds vond ik dit de hel maar ondertussen heb ik Amsterdam ook lief.

Afgelopen weekend was de laatste dag van de Tour. Iets waar mijn vader altijd met intens veel plezier naar keek en ik ook wel eens mee ben meegesleurd naar de Rue Rivoli om de wielrenners voorbij te zien vliegen en ik bijna van mijn stokkie ging door de hitte. Ik was met mijn moeder bij mijn zus en haar vriend thuis in Amsterdam om de verbouwing van hun appartement te bekijken. Mijn moeder, die nog met regelmaat de tour in de gaten houdt, liet weten dat ze dacht dat ze wellicht wel langs mijn oude school zouden fietsen dus alhoewel ik het totaal niet meer volg, zaten we met zijn alle voor de TV.

Nostalgie – dat kan ik altijd wel waarderen. En ja hoor, ze fietsen door Vaucresson, we spotten een afslag voor Marnes-la-Coquette toen richting Garches en Saint Cloud met als eindbestemming de Champs Elysées. And there it was: le Mémorial de l’Escadrille La Fayette waar ik in de zomer van 2007 nog in mijn cap and gown liep voor mijn high school graduation van The American School of Paris. Gevolgd door beelden dat ze langs mijn oude school fietsen. De school waar ik zo vreselijk veel tijd heb doorgebracht. De plek waar ik voor het eerst écht verliefd werd. Op een Amerikaan en geen Fransman maar soit. De school waar ik mijn liefde voor de schrijver F. Scott Fitzgerald ontdekte en ook realiseerde dat de opvoeding die mijn zussen en ik kregen, alle privileges van het wonen in het buitenland, het beste door hem ooit zijn verwoord: ‘In my younger and more vulnerable years my father gave me some advice that I’ve been turning over in my mind ever since. “Whenever you feel like criticizing any one,” he told me, “just remember that all the people in the world haven’t had the advantages that you’ve had.“‘

And there it was: le Mémorial de l’Escadrille La Fayette waar ik in de zomer van 2007 nog in mijn cap and gown liep voor mijn high school graduation.

Ik ben me ervan bewust dat ik in mijn handjes mag klappen voor mijn opvoeding, hoe bevoorrecht ik ben geweest. Gezegend zal je me nooit horen zeggen – ik afschuw het woord. Eerder dankbaar. Dus als het kan, als jij die mogelijkheid hebt om te reizen, om in het buitenland te wonen: doe het. Ja, je hebt ook wel moeilijke momenten, je moet wennen, maar geloof me, dit is persoonlijke groei en ontwikkeling op z’n mooist.

Paris, tu me manque tellement. En papa, jij nog meer.

Lees ook over die keer dat de vader van Elke haar wilde koppelen aan Tom Dumoulin – de man die tweede werd tijdens de tour dit jaar.