The Queen’s Gambit op Netflix is terecht een groot en veelbesproken succes. Het Amerikaanse coming of age-verhaal over schaakwonderkind Beth Harmon (geweldige rol van Anya Taylor-Joy) is goed geschreven, prachtig vormgegeven en gefotografeerd en geweldig geacteerd. Waarom doet deze serie het toch zo goed?

Verhaal

De mini-serie gaat voornamelijk over het volwassen worden van schaakheldin Beth Harmon. Het verhaal speelt zich af in de jaren vijftig en zestig in Amerika. We volgen haar levenspad, van jong weeskind die ontdekt dat ze een enorm talent heeft voor schaken, via haar opname in een gebroken pleeggezin en haar worsteling met verslaving, naar de uiteindelijke confrontatie met de wereldkampioen schaken en de oplossing van het conflict binnen haar eigen familieverhaal.

Zoals met de beste verhalen is het niet helemaal eenduidig waar de serie precies op inspeelt. Autisme, seksisme en verslaving komen meerdere malen aan bod. Deze onderwerpen doen het altijd goed in serie’s. Wat deze serie dan zo goed doet is het spelen met je verwachtingen. Bepaalde scene’s lijken heel voor de hand liggend, maar toch is het einde anders dan je verwacht.

Verwachtingspatroon

Een voorbeeld; Als Beth voor het eerst meedoet aan een schaaktoernooi, is haar eerste tegenstander een ander meisje. Beth stelt heel directe, bijna botte vragen, en volgt er dan kattig gedrag? Nee: Beth krijgt geduldig en aardig antwoord van haar tegenspeelster. Ook de sterspeler van dat toernooi, een man, snauwt in eerste instantie naar Beth omdat ze hem door te praten tijdens een schaakmatch uit zijn concentratie haalt. Als zij hem later compleet afdroogt met haar geweldige spel, behandelt hij haar al met al zeer hoffelijk.

Nog een laatste voorbeeld: als Beth haar eerste echte successen in de schaakwereld behaalt en haar pleegmoeder mee is op toer, stelt die voor dat zij tien procent van het prijzengeld krijgt als commissie. Je eerste reactie is; Beth laat geen misbruik van je maken, ze is uit op je geld. Toch loopt de situatie anders namelijk dat Beth haar onderzoekend aankijkt aan en dan voorstelt om 15 procent te geven.

Al met al een steengoede serie, die je in een adem uitkijkt.