#18 Soof: over het dixi-incident

Fun & Living11 mei 2018, 8:42 doorSoof

Gehoord over het dixi-incident tijdens Koningsdag in Groningen? In slaap vallen in een dixi en een dag later bevrijd worden door de politie op het industrieterrein. Ik vind het hilarisch. Gebeurde er elke dag maar zoiets. Zou de maatschappij een stuk gezelliger van worden en de uitzendingen van Hart van Nederland vier keer langer. Moet het natuurlijk nog wel even goed aflopen.

Daarom hoop ik dat hij in slaap viel tijdens het schijten. Anders kon ‘ie vanuit een staande, plassende positie wel eens beroerd en goor terecht zijn gekomen. Een arm dieper in een gat dan je lief is, bijvoorbeeld. Hoop ook dat hij niet zo’n enorme kater had dat ‘ie alleen al van de stank om zich heen moest overleven in z’n eigen kots.

Maar goed… Die dingen gebeuren dus in Groningen. Afgevoerd worden in een dixi omdat je de weg kwijt bent. Ben ik als Grunninger best een beetje trots op. Totdat Hart van Nederland de eerste de beste Groninger interviewt over dit voorval: “Dat jong mot toch bult’n dronk’n benn’n west”. De trots daalt van ergens ruim in de plus naar vreselijk diep in de min. Nog dieper in de min dan het kwik op de schaal van: zo koud als mijn hart tijdens mijn menstruatie. Grapje, zat tijdens de aflevering over Dodenherdenking gewoon te janken op de bank, hoor. Van geluk. Dat wij dankzij de verzetshelden leven in vrijheid.

Die dingen gebeuren dus in Groningen. Afgevoerd worden in een dixi omdat je de weg kwijt bent.

Hart van Nederland is zo gek nog niet. Het is sensationele tv ten top. Kutdag? Hup! Die tv aan en een half uur lang genieten van de brave burger die ook dit jaar weer padden heeft helpen oversteken tijdens de paddentrek. En inenten. Kijk dit en je voelt je er altijd een beter mens door. Tenzij ze een Groninger interviewen. Dan zappt heel Nederland liever weg. Denk ik.

Het programma meldt verder vrolijk dat de beste man, met dank aan een volle batterij (HOE DAN?! Na een dag én nacht doorhalen?!), het alarmnummer om hulp wist te vragen toen hij wakker werd. Bleek hij daar al even te zitten, omringd door andere volle pisbakken. Maar goed dat ‘ie niet tot maandagochtend heeft moeten wachten. Of dinsdag als de aangewezen werknemer van het terrein ziek is en de vrachtwagen niet lost. Dat zou me toch een grap zijn. Kom je dan eindelijk op je werk, moet je je tegenover collega’s verantwoorden. Lijkt me best leuk. Zou het stiekem nog filmen ook. Jammer dat niet ik, maar hij zat opgesloten in die dixi. Wil wel ruilen. Dan zou ik het er even goed van nemen. Een drie dagen durende retraite in een warm en broeierig oord. Heerlijk.

Weet zeker dat mijn telefoon me in de steek zou laten. Ben daarmee ook de perfecte kandidaat. En in een hersendode status zou ik geen andere oplossing kunnen verzinnen dan wachten tot maandag. Zou wel tegen een paar problemen aanlopen. De eerste levensbehoeften, vrees ik. Eten? Nee, die onthouding is aan mij besteed. Ze zeggen wel eens dat als ik mee zou doen aan Expeditie Robinson, zelfs nog tijdens de finale mijn eten zou weggeven. Dan moeten die drie dagen zonder eten ook wel lukken. Ben overigens niet mager, compenseer het gewoon met een dikke huid.

Een drie dagen durende retraite in een warm en broeierig oord. Heerlijk.

Drie dagen zonder frisse lucht vind ik dan wel weer zorgwekkend, maar het probleem dat ik tijdens mijn gevangenschap in een dixi zekersteweten nóóit zal overwinnen: gedachten. Zolang ik elke dag maar druk bezig ben, is er niks aan de hand. Verveel ik me of is mijn telefoon leeg is, dan mogen we spreken van totale paniek. Een conflict zo dramatisch, sluit me aan op een wijninfuus of anders...

Je snapt dan vast dat ik het lijstje met dingen die ik op mijn geweten heb, zo kort mogelijk probeer te houden. Dat lukt aardig, maar zodra ik afwijk, rust mijn hoofd niet voordat ik het heb rechtgezet. Leugentje om bestwil? Met de staart tussen de benen mijn excuses aanbieden. Zielig filmpje op Facebook waarbij een hond wordt mishandeld? Geen sereniteit in mij voordat ik heb gedoneerd aan Stichting Dierenlot. Luister ik niet naar mijn gevoel, ben ik direct uit balans. Heb me dus onlangs ook maar aangemeld als stamceldonor.

Nee, misschien wil ik toch maar liever niet ruilen.

Als ik dan drie dagen opgesloten zit in een dixi, ben ik dus bang dat die dixi geen dixi meer is. Maar een nog fijnere substantie dan de shit erin. En dat ik dan niet kan liegen tegen mijn collega’s over mijn afwezigheid. En ik daarom direct weer helemaal met mezelf in de knoop lig. Om dat te verhelpen moet ik dan vervolgens vijf avonden op rij naar Hart van Nederland kijken, wil ik weer een beetje normaal functioneren. Nee, misschien wil ik toch maar liever niet ruilen.