#24 Soof: afscheid

Love & Life23 aug 2018, 14:32 doorSoof

Voel me weer zo’n enorm typische millennial. Een wervelende neuroot. En sensationele drama queen. Hoe graag ik ook genoegen wil nemen met een ‘prima’, ik rust niet voordat een voldaan gevoel mij in het gareel krijgt. Er moet weer radicaal iets op de schop. Alle negatieve vibes of alles wat ook maar een beetje verantwoordelijk is voor een eventuele teleurstelling, stemmingswisseling of simpelweg kutdag, moet weg. Verdreven worden. Heb daarom in één week gebroken met mijn beste vriendin, een reis geboekt naar Panama, m’n huur opgezegd en iets sneller dan verwacht een nieuwe baan gevonden.

Die nieuwe baan, daar fantaseerde ik al een tijdje over. Met name tijdens langdradige, eentonig saaie meetings, waarbij ik met mijn gedachten altijd afdwaal naar een nieuwe streek kattenkwaad op kantoor. Een dergelijke niet-inspirerende werkomgeving, waar ambitie en creativiteit niet echt worden beloond: niks voor mij. Waar alleen al de suggestie ‘ recht op kantoorseks ’ in de algemene ideeënbus alle collega’s een jaar lang niet laat functioneren (picture this: een legbatterij-kippenhok, waar vervolgens in the middle een rotje wordt afgestoken – paniek van jewelste), misschien niet echt mijn thuis. Of waar je op maandagochtend al je moed bij elkaar moet verzamelen om irritante collega’s humaan te kunnen benaderen: vermoeiend. Een paar heel, heel leuke collega’s, maar het overige gros: wil me er niet eens mee associëren en zeker buiten kantoortijden niet mee in het openbaar worden gespot. Ja, dan moet je voor jezelf kiezen. Maar vanuit een ‘prima’ en ‘wil niemand in de steek laten’, is dat soms een lange weg te gaan. ‘Komt wel een keer,’ dacht ik ook, wel een jaar lang. Maar met volle overgave is de verandering ineens dichterbij dan ingecalculeerd. Ik reken me met trots rijk.

Psycho (genomineerde voor de award ‘meest beruchte Borderliner 2018’): opgetyft, uit mijn aura.

Wat ook echt een chill gevoel geeft: weten dat ik op korte termijn misschien wel op straat sta. Klinkt wellicht wat vreemd, maar zélfs als ik nog een tijdje bij mijn ouders moet hokken en elke dag op en neer van Groningen naar de Randstad moet rijden voor mijn nieuwe baan, teken ik ervoor. Wát een opluchting. Elke energievampier is er gewoon een te veel. Het type huisgenootje die jou wat flikt, maar je alsnog een kutgevoel over jezelf geeft. Psycho (genomineerde voor de award ‘meest beruchte Borderliner 2018’): opgetyft, uit mijn aura.

Om dit allemaal te vieren, heb ik een ticket naar Panama gekocht. En een zeilboot gehuurd. En de Lonely Planet aangeschaft. En de vissencatalogus voor duiken bij Isla de Coiba (haaigarantie!! Dromen komen uit!!!) besteld. Het voelt goed om mezelf zo tering te verwennen. Zelfs als ik straks in een veel te duur huis ga wonen, kan ik beter nu zorgen dat ik al mijn geld opmaak aan leuke dingen en daar een probleem voor later van maak. Zie mezelf al extreem zen liggen te wezen in een hangmat, de tijd en dagen te vergeten (en dus m’n vliegtuig te missen, vervelend…). Voldaan en op dat moment helemaal in het gareel.

Maar al deze dingen bij elkaar waren niet zo moeilijk als het beëindigen van een vriendschap. Waar ik in eerste instantie bang was me alleen te voelen, weet ik nu dat ik nu pas meer ruimte heb voor dat wat me wel positieve energie geeft. Soms verandert een diepgaande vriendschap in een voortdurende band waarbij je niet meer op één lijn ligt, waar loyaliteit verwatert. De welbekende tactiek een vriendschap maar te laten doodbloeden, kan ik niet over mijn hart verkrijgen, al is dat de makkelijkste weg. We hebben jarenlang veel gedeeld, dus een verklaring is wel het minste. Lang gedacht over wat ik dan ga zeggen. Je wilt iemand niet kwetsen, maar ja, als je twijfelt of het leven samen mooier is dan zonder, ben je al te laat. Eerlijkheid is het enige wat je daar brengt, waar je hoort.

Lijkt verdomme wel alsof ik een weekendje heb zitten lsd-en.

Lijkt verdomme wel alsof ik een weekendje heb zitten lsd-en. Benieuwd hoe ik aan deze wijsheid kom. Niet eens te veel naar de EO gekeken. Of is het slechts volwassen worden? Eén ding heb ik echt geleerd: is het de effort niet meer waard, wees dan zo sterk om in te zien dat het leven met niet mooier is en dump het. Daarna gaan de dingen toch uiteindelijk wel zoals ze gaan, anders gingen ze wel anders.

Zo. En nu maak ik een afspraak voor een healing bij Tante Bep. Want al deze huge life changing dingen zullen wel weer consequenties hebben, ofzo. Het is ook te mooi voor woorden als die figuurlijke kontwormen zich eens gedeisd zouden houden. Maar ach, zolang er maar geen Bordeliners voor terugkomen, kan ik de koude straatstenen en bijtende bedbugsen in de Amsterdamse hostels wel aan.