Waarom het helemaal jou eigen keuze is als je kiest voor een draagmoeder

Een kindje op de wereld mogen zetten is misschien wel het grootste wonder dat er bestaat. Maar vanzelfsprekend? Dat is het helaas voor lang niet iedereen. Gelukkig leven we in een tijd waarin er dankzij medische en sociale ontwikkelingen meerdere paden zijn richting het ouderschap - denk aan adoptie, IVF en ja, ook draagmoederschap. Vooral die laatste optie wint de laatste jaren aan populariteit, zeker onder celebrities. En tóch lijkt er nog altijd een taboe op te rusten. Alsof vrouwen zich zouden moeten verantwoorden voor het feit dat ze hun kindje niet zelf dragen. Maar waarom eigenlijk?

In januari maakten Lily Collins en haar partner Charlie McDowell bekend dat ze ouders zijn geworden van dochtertje Tove. Een prachtig en emotioneel moment dat je zou hopen te vieren met de wereld. Maar in plaats van felicitaties, ging de aandacht vooral naar hun keuze voor draagmoederschap. En die reacties? Allesbehalve warm.

Woorden als 'teleurstellend' en zelfs 'uitbuitend' vlogen hen om de oren. Het internet leek ineens vol te zitten met mensen die dachten recht te hebben op een oordeel. En dat zonder kennis van zaken, laat staan empathie.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Denk maar terug aan de ophef rond Priyanka Chopra toen zij bekend maakte een draagmoeder te hebben. De paus deed er begin vorig jaar nog een schepje boven op. Hij noemde het draagmoederschap: "een ernstige schending van de waardigheid van vrouw en kind." Pardon?

Wat vaak vergeten wordt, is dat er talloze legitieme redenen zijn waarom iemand kiest voor draagmoederschap. Dat kan medisch zijn, zoals vruchtbaarheidsproblemen. Maar ook een verhoogd gezondheidsrisico tijdens zwangerschap. Dat was het geval bij model en actrice Olivia Munn: zij kwam in de vervroegde overgang na een behandeling tegen borstkanker.

In een interview met Self vertelde Olivia: "Het was niet om oppervlakkige redenen of omdat ik mijn carrière belangrijker vond. Ik moest mijn draagmoeder laten begrijpen dat dit voor mij geen gemakkelijke keuze was."

En dat is het vaak ook niet. Het is geen 'makkelijke weg', het is een moedige beslissing. Een beslissing die persoonlijk is en dus ook niemand anders iets aangaat.

Voor veel koppels uit de LGBTQ+ community is draagmoederschap een van de weinige mogelijkheden om biologisch ouderschap te ervaren. Moeten we hen dan uitleggen dat op deze manier ouder worden minder 'echt' is? Of minder waardig? Natuurlijk niet.

Ouderschap draait om liefde, toewijding en zorg. Niet om wie de baby draagt. En als draagmoederschap een veilige manier is om nieuw leven te brengen in een liefdevol gezin - wie zijn wij dan om daar vraagtekens bij te zetten?

Het is 2025. Tijd om ruimte te maken voor meer begrip, minder oordeel. Natuurlijk mag je een mening hebben, maar het publiekelijk onderuithalen van andermans keuzes? Dat zegt vaak meer over de spreker dan over de situatie zelf - zeker op iets zo intiems als ouderschap?

Wat we wél kunnen doen? Elkaar steunen, juist als iemand kiest voor een pad dat buiten de 'traditionele' lijntjes valt. Want iemand anders geluk zou nooit voer voor discussie moeten zijn.