Floor (29): ‘Ik dacht altijd dat het aan mij lag - tot het eindelijk wél lukte tussen de lakens’

Een groot deel van Floors twintiger jaren voelde ze zich een beetje... kapot. Niet fysiek, maar op een plek waar je het niet ziet. Elke keer als ze samen met een partner tussen de lakens dook, gebeurde er veel - maar nooit écht dat ene. Het grote hoogtepunt bleef uit, en ze begon te denken dat het gewoon niet voor haar was weggelegd. Of erger nog: dat ze ‘stuk’ was. Ze sprak er met vriendinnen over, die soms knikten en zeiden dat ze het herkenden, of dat het bij hen heel lang duurde. Maar er waren er ook die zeiden: “Oh, dat heb ik eigenlijk altijd wel.” Dat maakte het nog frustrerender. Ze deelt haar verhaal met de FEM FEM-redactie.

"De mannen met wie ik samen was bedoelden het goed. Echt. Maar eerlijk is eerlijk: er was weinig aandacht voor mijn kant van het verhaal. Alles leek altijd gericht op snelheid, of op ‘het standaard riedeltje’ waarvan ik ondertussen wist: dit gaat me niet brengen waar ik wil zijn. De keren dat iemand vroeg wat ik zelf eigenlijk lekker vond, zijn op één hand te tellen. En eerlijk: ik had het ook een beetje opgegeven. Het was voor mij inmiddels geslaagd, als hij het hoogtepunt had bereikt. Tot ik een paar maanden geleden iemand ontmoette die dingen anders deed. We waren al even aan het daten, en toen het moment kwam om samen onder de dekens te kruipen, had ik niet al te veel verwachtingen. Maar het liep anders."

"Hij stelde vragen. Nam de tijd. En - misschien nog wel het belangrijkst - hij vond het écht belangrijk dat ik ook genoot. Niet als bijzaak. Niet als bonus. Maar als gelijkwaardig doel."

"Tom was anders vanaf het eerste moment. We hadden elkaar ontmoet op een verjaardag van een gezamenlijke vriend. In de weken die volgden, stuurden we elkaar grappige voice memo’s, maakten we lange wandelingen, en praatten we over alles. Ook over relaties. En over ‘dat’. Hij was open. Vroeg of ik oké was als we erover praatten. En zonder schaamte vertelde ik hem dat ik nooit écht tot een hoogtepunt was gekomen als ik het bed deelde met een man. Wel zelf, maar niet door een ander. Zijn reactie? “Dan hebben ze je gewoon niet goed leren lezen."

Toen het moment daar was, merkte Floor het meteen. "Geen haast. Geen automatische volgorde. Alles ging op mijn tempo. Tom vroeg wat ik fijn vond, en als ik het niet wist, ontdekte hij het samen met mij. Er was aandacht voor álles - niet alleen voor het eindstation. Hij keek hoe ik reageerde, vroeg tussendoor of het goed ging, en er werd gelachen. Geen awkward stiltes. Geen druk. Alleen maar verbinding. En toen gebeurde het. Echt. Voor het eerst."

"Omdat ik jarenlang dacht dat het aan mij lag. En dat ik ‘gewoon niet zo werkte’. Maar nu weet ik: het lag niet aan mij. Het lag aan hoe weinig we leren over vrouwen en hun genot. Aan het feit dat we gewend zijn om mee te bewegen, in plaats van stil te staan bij wat we zelf willen. Dus aan alle vrouwen die dit herkennen: je bent niet stuk. Je bent misschien gewoon nog niet echt gezien. Durf te praten. Durf te vragen. Durf te ontdekken. En bovenal: weet dat het óók voor jou is weggelegd."