Onze hoofdredacteur Elke verloor haar vader in 2015 aan de gevolgen van kanker. In haar column Leven Na deelt ze haar eigen ervaringen van het leven voor, tijdens en na het verlies en alle levenslessen die ze in de zesentwintig jaar dat ze met hem heeft gehad heeft geleerd.

Het gemis

Hem missen met de feestdagen, met verjaardagen, de dag dat mijn zus vertelde dat ze verloofd was met haar grote liefde, alle momenten dat ik werkadvies nodig heb, toen ik (éindelijk) weer hopeloos verliefd was geworden, de man die me alles kon uitleggen over politiek als we weer een keer moesten stemmen en ik me er wéér niet in had verdiept, degene bij wie ik terecht kon voor de hel also known as de belastingdienst – ja, dit zijn de logische momenten waarbij ik vaak denk: godsamme, wat had ik je graag nog op deze aardbol willen hebben. Maar ook de kleine nietszeggende momenten kan ik een intens vorm van leegte voelen omdat ik het niet met hem kan delen. Geen nutteloze app die ik kan sturen waar ik waarschijnlijk niks meer dan een ‘ja’ of ‘ok’ op terug zou krijgen.

Het gemis van mijn vader komt met vlagen. Alhoewel ik zo nu en dan toch echt wel een soort trots op mezelf ben hoe ik ermee omga gezien de omstandigheden. Ik bedoel, je ziet iemand die je goed kent veranderen in een compleet ander persoon. Je ziet hoe iemand, in ons geval dan, binnen een mum van tijd twintig jaar verouderd, amper mobiel is en ook niet meer volledig helder.

Bizar hoe je lichaam je zó in de steek kan laten.

Daar lag hij dan op z’n sterfbed zo’n kleine vier maanden nadat hij te horen kreeg dat hij ziek was. Hij was alles behalve klaar voor de dood maar zijn lichaam wilde niet meer – bizar hoe je lichaam je zó in de steek kan laten. Hij overleed een aantal dagen voor kerst en sindsdien kan ik nooit meer normaal naar het nummer ‘Driving Home for Christmas’ van Chris Rea luisteren. Zijn lievelings aangezien dit ook echt iets is wat we als expat familie elke kerst deden – naar Nederland reizen om daar kerst te vieren.

Voor ieder is het anders

Er is geen gids over hoe je om moet gaan met gemis. Voor ieder is het anders. Ik geef ook vaak aan dat ik er een hekel aan heb als mensen tegen je zeggen dat je dingen ‘een plekje’ moet geven. Verlies van een dierbare is niet iets wat je kan ‘opbergen’. Bij verlies hoort een zoektocht naar het vinden van een manier van omgaan met het feit dat diegene fysiek niet meer in je leven is, maar volledig uit je leven? Nee, dat zijn ze nooit.

Nu, zo’n bijna drie jaar na dato dacht ik het eindelijk voor elkaar te hebben. Dat ik éindelijk een manier had gevonden om hem te missen zonder er elke keer intens verdrietig van te worden. Maar toen kwam mijn zoon. Volledig onverwachts maar zó geliefd. En dan, dan leer je pas écht wat het betekent om iemand te missen.

Lees ook: Paris, tu me manque – over het opgroeien in Parijs.