#20 Soof: leernichten en mysterie in de Berghain
“Hoooooi. Welkom bij een nieuwe vlog. Dit keer een live tripverslag uit Berlijn, voor zover we nog uit onze woorden komen. We lopen nu vanaf een té zieke locatie naar ons hotel toe, want we denken dat als we even een paar uur chillen, we dan verder wel heel het weekend kunnen doorhalen.“ Aldus mijn woorden in de beschamende video (met uitermate ernstige drugskop) verstuurd aan mijn moeder. Gevolgd door: “Verder kan je echt heel trots op me zijn hoor, mam, want wij zijn dus exclusief he, én heb gewoon m’n kleren nog aan . ”
Spuuglelijk en intens deprimerend
Met Bente aangekomen in Berlijn had ik niet verwacht (toch wel ergens enigszins het vermoeden) dat we het gaatje, tot het extreme en gênante aan toe, zouden bereiken. Ik gaf de stad een kans, maar was enkel naar Berlijn gekomen omdat iedereen zo lyrisch is. En Bente me een treinticket cadeau gaf. En je er schijnbaar wel leuk kan stappen. Berlijn zelf zag ik niet zo zitten.
Even ‘cultureel doen’ ging niet verder dan de Brandenburger toren. Tourgids Bente deed haar best, maar ik vind de stad gewoon spuuglelijk en intens deprimerend door de grijze betonblokken. Al het vuilnis en alle zwervers op straat maakten dat niet beter. Het voelt als een vakantie tussen de vluchtelingen, zeg maar. Alleen heb je hier niet echt zin om eten uit te delen. Drugs zou het dan wel weer goed doen. Misschien denkt men daarom dat er in Berlijn zo bijzonder veel street art te spotten valt. Ik ben het in elk geval niet tegengekomen.
Er gaat alcohol in en hup: weg principes.
Recalcitrant streken we maar op een terrasje neer. En tja, daar ging het mis. Er gaat alcohol in en hup: weg principes. Voor ik het wist stonden we op een podium te daggeren en schuren met een paar leernichten. En hadden we de tijd van ons leven.
De Berghain: The Holy Grail
Als technoliefhebbers zouden we één keer proberen de Berghain in te komen. Mocht je het niet kennen: een nogal unieke, exclusieve en duistere club waar bijzondere mysterieuze mythes zich al dan niet afspelen. Een spermadouche of pisregen is daar wekelijkse kost, zeggen ze. En ja, dat gaat dan óver mensen en hun fetish heen. Het is een beetje als de verboden vrucht: iedereen wil, ondanks de bizarre en barre omstandigheden, de rauwe technotempel bezoeken en deze hemelpoort betreden. Maar dat gaat niet zomaar.
Binnenkomen bij de meest gevreesde uitsmijters ever is eerder uitzondering dan regel. Normale kleding is niet echt een optie en de regels zijn complex. Eenmaal in de rij, die vaak honderden meters lang is, dien je hersenloos en verveeld voor je uit te staren en het wisselen van een woord te weigeren. Met name dat laatste is voor ons blonde, baldadige tutjes best een ding. Dus, vanuit mijn principes wilde ik geen stap over de drempel zetten. Ware het niet dat wij ons zó conform het deurbeleid gedroegen dat we, in tegenstelling tot de velen voor ons in de rij, binnen werden gelaten. En door de status (ik wist niet eens meer wat nuchter zijn betekent) waren die principes even ver te zoeken.
De Berghain betreden voelde door de exclusiviteit alsof we als zangduo op de beroemde stip van Idols stonden. Alsof we mega, über, super graag door wilden naar de liveshows en Henkjan Smits ons uiteindelijk dat knikje gaf. En dat knikje (van een man behoooorlijk minder toegankelijk dan Henkjan) gaf ons toegang tot een rave van maar liefst 30 uur, (net niet helemaal) non-stop. (Grapje hoor, mam, het feestje duurde maar tot 02.00 uur.)
En wauw. Reken maar dat ik me heb vermaakt met, en verbaasd, uh verwonderd, over de excentrieke minds van mensen van over de hele wereld, die speciaal naar Berlijn komen voor deze sfeer. En ik snap nu verdomde goed waarom: dit is dé plek waar alle goede mensen samenkomen. Vraag me al een tijdje af waar alle goede mensen op de wereld toch zijn. Ik weet nu waar ze in het geheim elk weekend samenkomen. En dat ze er zeer bijzondere, losbandige praktijken uitvoeren.
En ik snap nu verdomde goed waarom: dit is dé plek waar alle goede mensen samenkomen.
Alle geruchten schijnen (grotendeels) te kloppen, constateren we. De meest uitgesproken gay’s bewonderen elkaar handtastelijk. Ze dragen allemaal een leren tuigje of jarretelles met een hondenhalsband. Maar ook alles way beyond dat. Op de dansvloer is iedereen zelfs een beetje naakter. En beland bij de darkrooms blijkt naakt een understatement. En ja, soms tref je daar(bij in de buurt) een orgie aan. Kwestie van de verkeerde route nemen in het doolhof. Of onze nieuwsgierigheid laten leiden. Verder ligt er nog een man in de unisex wc
die zichzelf vastgeketend heeft aan de verwarming en sla ik de zoveelste uitnodiging voor een trio af. Toch is er geen club waar ik me ooit veiliger heb gevoeld of waar mensen fijner waren dan hier.
Meegaan in de spraakmakende maar ongekende vibe in de Berghain, het aan de kant zetten van onze principes of vooroordelen en het accepteren van de losbandigheid, maakt dat we alle rondslingerende piemels en gevreesde praktijken toch meer kunnen waarderen dan we dachten. Het is bijzonder, maar die honderden kilometers reizen was het absoluut waard. Daar kan geen street art of comfort zone tegenop.
Hersendood en een dip op het moment? Nee joh, op dit moment ben ik het gelukkigste meisje van (relatief degelijk) Amsterdam. En kijk ik net weer een beetje anders tegen de wereld aan.
Trending
Misschien vind je het ook leuk
